رباعیّات در دیوان اشعار جلال عضد

1 هرکس که قرین من غمخوار شود از نالۀ زار من دل افگار شود

2 ترسم که طبیب چون بیاید بر من درد دل من بیند و بیمار شود

1 جانا ز غم تو هیچ خوشتر نآید کار دل من جز به غمت برنآید

2 وین دل که مراست کز همه جان گردد تا خون نشود به چشم اندر نآید

1 خون از دل افگار برون می آید وز دیدۀ خونبار برون می آید

2 گر خون بچکد از مژه ام نیست عجب زیرا که گل از خار برون می آید

1 تا دیده کمانْ مهره ابروی تو دید دل در بر من همچو کبوتر بطپید

2 خال تو مرا به دانه در دام آورد زلف تو مرا به حیله در حلقه کشید

1 گویند که ماه روزه نزدیک رسید مِن بعد به گرد باده نتوان گردید

2 در آخر شعبان بخورم چندان می کاندر رمضان مست بخسبم تا عید

1 چون ابر گهرفشانی لعل تو دید از دیده ببارید بسی مروارید

2 دندان خوشت به زیر لب می خندید گوهر سرانگشت به دندان بگزید

1 خطّ تو مرا ز غم چو مو گردانید گلزار رخت ز رنگ و بو گردانید

2 بس دعوی خوبی تو کردم، لیکن خطّ تو مرا سیاه رو گردانید

1 امروز منم ز چرخ گردان بیزار واندر کف دشمن شده از جان بیزار

2 تقدیر دوانید مرا ورنه منم مانندۀ ایّوب ز کرمان بیزار

1 ای بارگهت ز چرخ گردان برتر مرّیخ ترا خنجر و خورشید سپر

2 رمحت که سماک رامح او را لقب است از جوشن نُه توی فلک کرده گذر

1 بگذشت به طرف چمن آن ماه سحر قدّش چو بدید سرو بر راه گذر

2 گفتا: که به قدّ من همی ماند راست گفتم: برو ای دراز کوتاه نظر