رباعیّات در دیوان اشعار جلال عضد

1 هر شب مَی اشک خویشتن نوش کنم چون مجمر از آتش جگر جوش کنم

2 با خامُشی اندر سخن آیم، لیکن با تنهایی دست در آغوش کنم

1 من با تو نیامدم که صحرا بینم یا بر لب جویی به هوس بنشینم

2 مقصود من آنست که تو لاله و گل می چینی و من درد تو بر می چینم

1 من گوهر تو به قیمتی کم ندهم خاک در تو به ملکت جم ندهم

2 درد تو به صد هزار مرهم ندهم یک موی تو را به هر دو عالم ندهم

1 پیوسته به داغ آن کمان ابرویم جز تیر پیامی نفرستد سویم

2 هر تیر که افکند ز خود دور چو من آمد بر من، نشست در پهلویم

1 نرگس بشد و ابر بَرو شد گریان گل آمد و باز گشت عالم خندان

2 ای نرگس رعنا که برفتی تو به خواب بردار سر از خواب و ببین حال جهان

1 شد دیده به عشق رهنمون دل من تا کرد پر از غصّه درون دل من

2 زنهار اگر دلم نماند روزی از دیده طلب کنید خون دل من

1 شاها! خصمت چو تیره شد اختر او تیغ تو فرو برد به گل گوهر او

2 لیکن حاسد هنوز در سر دارد نامی باشد اگر ببرّی سر او

1 ای در نظرم جهان سیاه از غم تو با درد تو می برم پناه از غم تو

2 بگرفت دمم غمت وگرنه ز دمی در هر نفسی هزار آه از غم تو

1 ای باد! حدیث من نهانش می‌گو درد دل من به صد زبانش می‌گو

2 می‌گو نه بدان سان که هلاکش [بکند] می‌گو سخنی و در میانش می‌گو

1 ای لعل تو چاشنی به شکر داده وی دندانت نظام گوهر داده

2 هر لحظه لبت به بوسه کاری از من یک جان ستده هزار دیگر داده