رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 ما را غم عشق روی تو رای افتاد در جان هوس لعل شکرخای افتاد

2 زلف بت من که سرکشیها در اوست در دست نمی آید و در پای افتاد

1 بی یاد تو گردمی زنم بر بادست خرّم دل آنکه با غمت دلشادست

2 بی یاد تو من نفس نمی یارم زد آنجا که تویی کجا منت در یادست

1 تا سرو قدش ز چشم ما پنهان شد از آتش عشقش دل ما بریان شد

2 تا مردم دیده قامت یار بدید از درد فراق او چنین گریان شد

1 یارب نظری کن به جهان از کرمت زیرا که به پای بندگی بر درمت

2 گر یوسف مصری بفروشی به درم من یوسف مصرم و به جان می خرمت

1 بیداد فلک بر دلم از حد بگذشت بر ریش فراق مرهم از حد بگذشت

2 پرسی ز من ای دوست که چونی از غم ای دوست چه گویم که غم از حد بگذشت

1 نقّاش ازل چه لطفها فرمودست از روی مه و مهر ضیا بربودست

2 در صورت او کشیده بر نوک قلم آنست که در حسن رخش موجودست

1 بیچاره دلم که بود از عشق تو مست در شست سر زلف تو بودش پابست

2 چشمت به خطا در او نگاهی می کرد زان روی به ابروان شوخت پیوست

1 شب تا به سحر میان خونم ز غمت چون اشک ز دیده سرنگونم ز غمت

2 پرسی ز من خسته که چونی ز غمم در من نگر و ببین که چونم ز غمت

1 اسرار تو در سینه نهانست مرا وز دیده سرشک خون روانست مرا

2 چون سر به فدای راه عشقت کردم ای همنفسان چه جای جانست مرا

1 در باغ شدم سحر که از غایت درد می گفت به خنده سرخ گل با گل زرد

2 بلبل ز فراق روی من نالانست از درد بگو روی تو را زرد که کرد