زبور عجم اقبال لاهوری

1 بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را بند نقاب بر گشا ماه تمام خویش را

2 زمزمهٔ کهن سرای گردش باده تیز کن باز به بزم ما نگر ، آتش جام خویش را

3 دام ز گیسوان بدوش زحمت گلستان بری صید چرا نمی کنی طایر بام خویش را

4 ریگ عراق منتظر ، کشت حجاز تشنه کام خون حسین باز ده کوفه و شام خویش را

1 نوای من از آن پر سوز و بیباک و غم انگیزست بخاشاکم شرار افتاده باد صبحدم تیز است

2 ندارد عشق سامانی ولیکن تیشه ئی دارد خراشد سینهٔ کهسار و پاک از خون پرویز است

3 مرا در دل خلید این نکته از مرد ادا دانی ز معشوقان نگه کاری تر از حرف دلاویز است

4 به بالینم بیا ، یکدم نشین ، کز درد مهجوری تهی پیمانه بزم ترا پیمانه لبریز است

1 دل دیده ئی که دارم همه لذت نظاره چه گنه اگر تراشم صنمی ز سنگ خاره

2 تو به جلوه در نقابی که نگاه بر نتابی مه من اگر ننالم تو بگو دگر چه چاره

3 چه شود اگر خرامی به سرای کاروانی که متاع ناروانش دلکی است پاره پاره

4 غزلی زدم که شاید به نوا قرارم آید تب شعله کم نگردد ز گسستن شراره

1 گرچه شاهین خرد بر سر پروازی هست اندرین بادیه پنهان قدر اندازی هست

2 آنچه ازکار فروبسته گره بگشاید هست و در حوصلهٔ زمزمه پروازی هست

3 تاب گفتار اگر هست شناسائی نیست وای آن بنده که در سینه او رازی هست

4 گرچه صد گونه بصد سوز مرا سوخته اند ای خوشا لذت آن سوز که هم سازی هست

1 این جهان چیست صنم خانهٔ پندار من است جلوهٔ او گرو دیدهٔ بیدار من است

2 همه آفاق که گیرم به نگاهی او را حلقه ئی هست که از گردش پرگار من است

3 هستی و نیستی از دیدن و نا دیدن من چه زمان و چه مکان شوخی افکار من است

4 از فسون کاری دل سیر و سکون غیب و حضور اینکه غماز و گشاینده اسرار من است

1 فصل بهار این چنین بانگ هزار این چنین چهره گشا ، غزل سرا، باده بیار این چنین

2 اشک چکیده ام ببین هم به نگاه خود نگر ریز به نیستان من برق و شرار این چنین

3 باد بهار را بگو پی به خیال من برد وادی و دشت را دهد نقش و نگار این چنین

4 زادهٔ باغ و راغ را از نفسم طراوتی در چمن تو زیستم با گل و خار این چنین

1 برون کشید ز پیچاک هست و بود مرا چه عقده ها که مقام رضا گشود مرا

2 تپید عشق و درین کشت نا بسامانی هزار دانه فرو کرد تا درود مرا

3 ندانم اینکه نگاهش چه دید در خاکم نفس نفس به عیار زمانه سود مرا

4 جهانی از خس و خاشاک در میان انداخت شرارهٔ دلکی داد و آزمود مرا

1 خیز و بخاک تشنه ئی بادهٔ زندگی فشان آتش خود بلند کن آتش ما فرونشان

2 میکدهٔ تهی سبو حلقه خود فرامشان مدرسهٔ بلند بانگ بزم فسرده آتشان

3 فکر گره گشا غلام دین بروایتی تمام زانکه درون سینه ها دل هدفی است بی نشان

4 هر دو بمنزلی روان هر دو امیر کاروان عقل بحیله می برد ، عشق برد کشان کشان

1 تو باین گمان که شاید سر آستانه دارم به طواف خانه کاری بخدای خانه دارم

2 شرر پریده رنگم مگذر ز جلوهٔ من که بتاب یک دو آنی تب جاودانه دارم

3 نکنم دگر نگاهی به رهی که طی نمودم به سراغ صبح فردا روش زمانه دارم

4 یم عشق ساحل من نه غم سفینه دارم نه سر کرانه دارم

1 نظر به راه‌نشینان سواره می‌گذرد مرا بگیر که کارم ز چاره می‌گذرد

2 به دیگران چه سخن گسترم ز جلوهٔ دوست به یک نگاه مثال شراره می‌گذرد

3 رهی به منزل آن ماه سخت دشوار است چنانکه عشق به دوش ستاره می‌گذرد

4 ز پرده‌بندی گردون چه جای نومیدی‌ست که ناوک نظر ما ز خاره می‌گذرد