غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 تب و تاب دوزخ از دل نبرد بهشت ما را شده همچو شمع داغت، خط سرنوشت ما را

1 آتشی گرمتر از آتش محرومی نیست نخل حسرت، چقدر آرزوی خام کشید

1 می لعلی ز ساغر می کشم، تبخاله لب را لب مخمور من نوشید این جام لبالب را

2 بهشت جاودانی، دستگاه بوسه اش دارد دهان تنگ او داده ست وسعت، حسن مشرب را

1 این است که دل برده و خون کرده بسی را بسم الله اگر تاب نفس هست کسی را

1 حریف نقش کج گر نیستی این بدقماران را به تنهایی سرآور، سیر دور روزگاران را

1 زهی ز خط تو خرّم، بهار مشرب‌ها حلال بر همه‌کس خون توبه، زان لب‌ها

2 چه جادوی است ندانم؟ که می‌کند با دل به یک کرشمه نگاه تو، طیٓ مطلب‌ها

3 هوای ابر غنیمت بود، که می‌ترسم نمک به باده کند، چشم شور کوکب‌ها

1 خوش آنکه غازه گر آیم رخ فرنگ تو را زخون دیده فروزم، چراغ رنگ تو را

2 دلیل مقصد آوارگان عشق منم نشان بوسه گذارم، دهان تنگ تو را

3 شکستت ای چمن آرای آرزو مرساد که مومیایی دل کرده اند، سنگ تو را

1 مباد، نفس ز قید خرد گشاده شود بلاست چون سگ درّنده، بی قلاده شود

2 حریف درد تو اکنون نمی شود دل من که زور باده، کهن چون شود زیاده شود

1 گر چه در بزم جهان، گردن میناست بلند یک سر و گردن از او نشئه صهباست بلند

2 می کند سلسلهٔ شور جهان کوتاهی بس که آوازهٔ آن زلف چلیپاست بلند

3 فیض تشریف جنون بر قد رسوایی ما کوتهی تا نکند دامن صحراست بلند

4 برسر منصب پروانگیت در محفل شمع را تا به سحر گردن دعواست بلند

1 شراب خون من، آن مست را مخمور می‌سازد کباب من لب شیرین او را شور می‌سازد

2 به قسمت گر نصیب خضر گردد، یک شب هجران ره نزدیک عمر جاودان را، دور می‌سازد

3 چنین بی‌پرده چون بلبل، نمی‌گردید افغانم مرا رسوا و مست، آن غنچهٔ مستور می‌سازد