غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 فکند از نظرش، چشم کینه خواه مرا به نیمه راه، نگهداشت، آن نگاه مرا

1 شرار آتش دل، شبنم است باغ مرا نفس چو گرم کشم، تر کند دماغ مرا

2 نگاه مست تو، دل را به هوش نگذارد به خون توبه نشانده ست می، ایاغ مرا

1 می لعلی ز ساغر می کشم، تبخاله لب را لب مخمور من نوشید این جام لبالب را

2 بهشت جاودانی، دستگاه بوسه اش دارد دهان تنگ او داده ست وسعت، حسن مشرب را

1 نمی داند دل آگاه، در دنیا فراغت را به خاطر ریشهٔ غفلت، رگ خواب است راحت را

1 سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را چون سیل، پشت پا زده ام خاک پست را

2 انصاف، کار محتسب روزگار نیست یکسان کند معامله، هشیار و مست را

3 مشکل که پر کند ز تهی کاسگی حزین این مشت خاک، دیده دنیاپرست را

1 باغ و بهار سازد، جیب و کنار خود را هرکس گذاشت چون من، با دیده کار خود را

2 من آن نیم که چون شمع، آسودگی گزینم درکارگریه کردم، لیل و نهار خود را

1 خوش آنکه غازه گر آیم رخ فرنگ تو را زخون دیده فروزم، چراغ رنگ تو را

2 دلیل مقصد آوارگان عشق منم نشان بوسه گذارم، دهان تنگ تو را

3 شکستت ای چمن آرای آرزو مرساد که مومیایی دل کرده اند، سنگ تو را

1 نبرده لذت دیدار دلگشای تو را غلط به آینه، هر کس کند صفای تو را

2 به رهگذار تو صید کرشمه هاست دلم که ناز نرگس لیلی ست، نقش پای تو را

3 گداخت ناله من، آشنا و بیگانه خبر نشد دل بیگانه آشنای تو را

1 گران‌جان می‌کند، تعظیم بی‌جا اهل دنیا را نگین از بهر نام خشک، خالی می‌کند جا را

1 یاسمین بنده شود چاک گریبان تو را برگ گل جزیه دهد، شقّهٔ دامان تو را

2 زاهد، این خرقه به دوشم خنکیهای تو داد کرد پشمیهٔ من، فکر زمستان تو را