رباعیات حزین لاهیجی

1 در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است بی دردان را ز درد ما کی خبر است؟

2 از تنگی جا، ذوق اسیری دارم کز حلقهٔ دام، کلبه ام تنگ تر است

1 دردانهٔ دریای حقیقت درد است درد است که میزان عیار مرد است

2 ای خاک ره یار، عزیزش می دار این طفل یتیم اشک، غم پرورد است

1 ای سینه بنال، ناله کار من و توست ای ناله ببال، روزگار من و توست

2 ای دل برخیز تا ز دنیا برویم دهری ست که زندگیش عار من و توست

1 ساقی، رگ ابر آبداری برخاست گویا که ز چشم می گساری برخاست

2 تا آینهٔ جام گرفتی در دست زآیینهٔ خاطرم غباری برخاست

1 ای تیره شب فراق، پایان وقت است ای صبح بکش سر از گریبان، وقت است

2 خون شد دل سنگ از اثر نالهٔ ما ای زمزمهٔ مرغ سحر خوان، وقت است

1 با ما زاهد، خیال خامت عبث است وز سبحه به کف، دانه و دامت عبث است

2 سودی ندهد شهرهٔ شهری گشتن ردّ خاصی، قبول عامت عبث است

1 دردا که دری نسفته می باید رفت راز دل خود نگفته می باید رفت

2 می باید داد، جان شیرین بی تو تلخی ز تو ناشنفته می باید رفت

1 ما را لب لعل فام می باید، نیست این شهد نصیب کام می باید، نیست

2 هجری که سرم خمار ازو دارد، هست وصلی که مرا مدام می باید، نیست

1 از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت وز گرمی خویت اشک و آهم همه سوخت

2 دامان از اشک سبزه زاری شده بود برقی بدرخشید و گیاهم همه سوخت

1 از صومعه تا میکده، پر راهی نیست از کعبه به بتخانه شبانگاهی نیست

2 بخرام به طور عشقبازان و ببین کس نیست که در ذکر انا اللّهی نیست