رباعیات حزین لاهیجی

1 گلگون سرشک، گرم جولانی کرد خار مژه را لالهٔ نعمانی کرد

2 جان من از آتش فراق تو گداخت این خارهٔ سخت، سست پیمانی کرد

1 بی پا و سران که هرزه گردی دارند بر مرکب وهم، ره نوردی دارند

2 نقشی ز عیار قلبشان کس نزند از سکهٔ زر، سکهٔ مردی دارند

1 ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند هرگز پر کاه کهربا را ندهند

2 این قوم، ولینعمت امثال خودند تا سگ بود، استخوان هما را ندهند

1 حسنش، به می از حجاب بیرون آمد عریان، آتش ز آب بیرون آمد

2 آمد سحری بر سر بالینم و گفت برخیز که آفتاب بیرون آمد

1 گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد ویران چو شود حباب، عمّان باشد

2 داد و ستد عشق زیانش سود است گر جان برود چه باک؟ جانان باشد

1 جانان چو هوای جلوه ی ناز کند هر ذرّه به اصل خویش پرواز کند

2 در پردهٔ اجمال، پسندد چو جمال صد در ز تفاصیل شئون باز کند

1 حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد وز نرگس مست، عشوه درکارم کرد

2 بی قدر متاع من خریدار نداشت عشق تو به این قیمت و مقدارم کرد

1 کی بود که دل بستهٔ زنار نبود؟ جان در شکن طره، گرفتار نبود؟

2 سر در قدم پیر مغان می سودم آن روزکه در بتکده، دیار نبود

1 زین پیش فلک چنین دل آزار نبود هر مفعولی، فاعل مختار نبود

2 امروز به پشم و پنبه کار افتاده ست مردی اول به ریش و دستار نبود

1 خوش آن که پیام ارجعی گوش کند زان بادهٔ صافی، قدحی نوش کند

2 جان از می وصل، مست و مدهوش کند وز هستی روپوش، فراموش کند