رباعیات حزین لاهیجی

1 ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد گلگون بهار، پا به گلزار نهاد

2 یکبار بکش رطل گرانی، زاهد از توبه نمی توان به دل، بار نهاد

1 خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند ور موج عرق زند، به عمّان ماند

2 در راهِ تکش، فلک به میدان ماند خورشید به گو، سمش به چوگان ماند

1 بلبل به نوای آشنا می نازد گلشن به دم پاک صبا می نازد

2 ما گر چه به کلک خود ننازیم حزین تا هست، سخن به کلک ما می نازد

1 بر پای بت، از نیاز پیشانی زد ناقوس فرنگ، در صنم خوانی زد

2 در حیرتم از دل، که به این سیرت و شان بی شرم چه سان لاف مسلمانی زد؟

1 از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد وز فقر، به دولتم جدا نتوان کرد

2 مجروحم و ذوق جان فشانی دارم با تیغ ز همّتم جدا نتوان کرد

1 غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند دیگر ز سبکروان، چه در دنیا ماند؟

2 یک کوچه فزون، نکرد تن همراهی کوتاه قدم بود رفیق، از ما ماند

1 بر تیره شب من که دل و جان گرید چون شمع لبم خندد و مژگان گرید

2 بالین مرا منت غمخواری نیست بر غربت من شام غریبان گرید

1 عالی گهران، بنده نژادان منند خونین جگران، مایه کسادان منند

2 در کشور خود، سلطنت ماست قدیم پیران مغانه، خانه زادان منند

1 در دهر، به مستعار آلوده مگرد هرگز به دی و بهار، آلوده مگرد

2 تن در رَهِ تو مشت غباری ست حزین زنهار، به این غبار آلوده مگرد

1 گر نوح و دعای غرق، این دم می شد دنیا یک دم به کام آدم می شد

2 تا این همه کثرت اندکی کم می شد طاعون خری، کاش به عالم میشد