رباعیات حزین لاهیجی

1 هرگه سخنی برلب اظهار رسد بی مایه عزیزیش، طلبکار رسد

2 دزدند ز ما و می فروشند به ما این راست بود که حق به حق دار رسد

1 افسرده دمان عهد ما، رشک یخند با خلش ؟ میخ نعل بند زنخند

2 غارتگه ربزه شاعران مزرع ماست این جانوران، مزرع ما را ملخند

1 از رهگذر دوست، صبایی نرسید چشمم به وصال خاک پایی نرسید

2 دردا که ز درد ما کس آگاه نشد فریاد که فریاد به جایی نرسید

1 زان پیش که دی آفت بستان گردد اوراق گل از خزان پریشان گردد

2 ساقی، تو که ابر رحمتی، رشحه ببار تا بلبل طبع من غزل خوان گردد

1 مشکل که دلم را نگهت شاد کند یک عمر ز جور هجر اگر دادکند

2 چشمت به خدنگ غمزه نگشاید شست هر چند نگاه عجز فریاد کند

1 دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد جان و تن سرگشته دلیلی دارد

2 آتشکدهٔ سینهٔ من خالی نیست بتخانهٔ آزری خلیلی دارد

1 تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید مینای حیات به که بر سنگ آید

2 با خلق زمانه، زندگانی امروز در زیر یک آسمان مرا ننگ آید

1 عشق تو سواد دیده را جیحون کرد رشک تو دل از سینهٔ ما بیرون کرد

2 در وصل کنیم یاد ایام فراق اندیشهٔ حرمان، دل ما را خون کرد

1 وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود خاکش نمک دیدهٔ ادراک بود

2 آبش به بغل، شیشهٔ ساعت دارد مینای حباب او پر از خاک بود

1 کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد هجر است که در میانه بسیار افتد

2 یکبار تو را دیدم و از خویش شدم تا کی دگر اتفاق دیدار افتد