از رهگذر دوست، صبایی از حزین لاهیجی رباعی 1151
1. از رهگذر دوست، صبایی نرسید
چشمم به وصال خاک پایی نرسید
زان پیش که دی آفت بستان از حزین لاهیجی رباعی 1152
1. زان پیش که دی آفت بستان گردد
اوراق گل از خزان پریشان گردد
مشکل که دلم را نگهت از حزین لاهیجی رباعی 1153
1. مشکل که دلم را نگهت شاد کند
یک عمر ز جور هجر اگر دادکند
دل، بندهٔ عشق است، از حزین لاهیجی رباعی 1154
1. دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد
جان و تن سرگشته دلیلی دارد
تا چند ز اشک بر رخم رنگ از حزین لاهیجی رباعی 1155
1. تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید
مینای حیات به که بر سنگ آید
عشق تو سواد دیده را از حزین لاهیجی رباعی 1156
1. عشق تو سواد دیده را جیحون کرد
رشک تو دل از سینهٔ ما بیرون کرد
وبرانهٔ هند،کز صفا از حزین لاهیجی رباعی 1157
1. وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود
خاکش نمک دیدهٔ ادراک بود
کمتر به وصال، قرعهٔ از حزین لاهیجی رباعی 1158
1. کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد
هجر است که در میانه بسیار افتد
گلگون سرشک، گرم جولانی از حزین لاهیجی رباعی 1159
1. گلگون سرشک، گرم جولانی کرد
خار مژه را لالهٔ نعمانی کرد
بی پا و سران که هرزه از حزین لاهیجی رباعی 1160
1. بی پا و سران که هرزه گردی دارند
بر مرکب وهم، ره نوردی دارند
ابنای زمان دُرد و صفا از حزین لاهیجی رباعی 1161
1. ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند
هرگز پر کاه کهربا را ندهند
حسنش، به می از حجاب از حزین لاهیجی رباعی 1162
1. حسنش، به می از حجاب بیرون آمد
عریان، آتش ز آب بیرون آمد