رباعیات حزین لاهیجی

1 یا رب چه شود گرکرمت یار افتد؟ لطفت به شکستگان پرستار افتد

2 غمخوارگی خلق جهان را دیدم مگذار که با غیر توام کار افتد

1 آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد از گلشن فیض، قسمتش داغ افتد

2 بر شاخ چو سنگ می زند رهگذری گیرم که فتاد میوه، در باغ افتد

1 نزدیک بود ز لب هوا بردارد آهی که سپهر را ز جا بردارد

2 عمریست که استوار دارم پا را جایی که سپند گرم پا بردارد

1 دهرم به شکنج انزوا می دارد وین مظلمه را چرخ روا می دارد

2 در محفل افسرده دوران بخیل زانوست که کاسه ای به ما می دارد

1 گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود گفتا چه فضولی ست، شود یا نشود

2 بیهوده چه نالی از گرانباری دل؟ گر غم غم ماست، بار دلها نشود

1 نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید سرمایهٔ عزّتم به تنزیل کشید

2 درّاعه بخت سبز ما را گردون از خاک سیاه هند، در نیل کشید

1 باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند روبه بازان سگ صفت، شیر شدند

2 دجّال وشان، نام مسیحا کردند کودک طبعان بوالهوس پیر شدند

1 الفاظ و معانی از کلامم نو شد دیوان سخنوری به نامم نو شد

2 هر کهنه زمینِ پای فرسودِ قلم از خامهٔ آسمان خرامم نو شد

1 ای آنکه غم تو عیش جاوید بود جاوید، نوید وصلت امّید بود

2 فرماندهی کشور خوبی از توست بازیگر میدان تو، خورشید بود

1 آنان که به سودای تو داغ افروزند از شعلهٔ شوق تو، دماغ افروزند

2 چشم ار کنم از روی تو روشن چه شود؟ رسم است، چراغ از چراغ افروزند