ابر آمد و سینه را به از حزین لاهیجی رباعی 1139
1. ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد
گلگون بهار، پا به گلزار نهاد
...
خنگ تو به کوهِ عالی از حزین لاهیجی رباعی 1140
1. خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند
ور موج عرق زند، به عمّان ماند
...
بلبل به نوای آشنا می از حزین لاهیجی رباعی 1141
1. بلبل به نوای آشنا می نازد
گلشن به دم پاک صبا می نازد
...
بر پای بت، از نیاز پیشانی از حزین لاهیجی رباعی 1142
1. بر پای بت، از نیاز پیشانی زد
ناقوس فرنگ، در صنم خوانی زد
...
از گوشهٔ عزلتم جدا از حزین لاهیجی رباعی 1143
1. از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد
وز فقر، به دولتم جدا نتوان کرد
...
غیر از کف خالی که ز ما از حزین لاهیجی رباعی 1144
1. غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند
دیگر ز سبکروان، چه در دنیا ماند؟
...
بر تیره شب من که دل و از حزین لاهیجی رباعی 1145
1. بر تیره شب من که دل و جان گرید
چون شمع لبم خندد و مژگان گرید
...
عالی گهران، بنده نژادان از حزین لاهیجی رباعی 1146
1. عالی گهران، بنده نژادان منند
خونین جگران، مایه کسادان منند
...
در دهر، به مستعار آلوده از حزین لاهیجی رباعی 1147
1. در دهر، به مستعار آلوده مگرد
هرگز به دی و بهار، آلوده مگرد
...
گر نوح و دعای غرق، این از حزین لاهیجی رباعی 1148
1. گر نوح و دعای غرق، این دم می شد
دنیا یک دم به کام آدم می شد
...
هرگه سخنی برلب اظهار از حزین لاهیجی رباعی 1149
1. هرگه سخنی برلب اظهار رسد
بی مایه عزیزیش، طلبکار رسد
...
افسرده دمان عهد ما، از حزین لاهیجی رباعی 1150
1. افسرده دمان عهد ما، رشک یخند
با خلش ؟ میخ نعل بند زنخند
...