خمارین نرگسش، می در رگ از حزین لاهیجی غزل 564
1. خمارین نرگسش، می در رگ خمّار نگذارد
نگاه مست او در انجمن هشیار نگذارد
سبک از جا رود، هرکس که با از حزین لاهیجی غزل 565
1. سبک از جا رود، هرکس که با ما یار می‌گردد
نسیم گل چرا بر بی‌دماغان بار می‌گردد؟
خوش آنکه یار، کله گوشهٔ از حزین لاهیجی غزل 566
1. خوش آنکه یار، کله گوشهٔ وفا شکند
صف کرشمه، نگه های آشنا شکند
چون شمع ز خود گرم شتابم از حزین لاهیجی غزل 567
1. چون شمع ز خود گرم شتابم به دمی چند
از قافلهٔ اشک فراتر قدمی چند
ز مرد کار، دل روزگار می از حزین لاهیجی غزل 568
1. ز مرد کار، دل روزگار می لرزد
کمر چو راست کنم، کوهسار می لرزد
ازین دهشت که هجرانی مبادا از حزین لاهیجی غزل 569
1. ازین دهشت که هجرانی مبادا در کمین باشد
ز حسرت هر نگاه من نگاه واپسین باشد
تبسم شرمگین ز آن غنچهٔ از حزین لاهیجی غزل 570
1. تبسم شرمگین ز آن غنچهٔ خودکام می بارد
عرق چون موج شبنم زان رخ گلفام می بارد
فسانهٔ شب غم را چراغ می از حزین لاهیجی غزل 571
1. فسانهٔ شب غم را چراغ می فهمد
زبان آه مرا گوش داغ می فهمد
خورشید بندهٔ توست، اقرار از حزین لاهیجی غزل 572
1. خورشید بندهٔ توست، اقرار می نماید
داغت به جبهه دارد، رخسار می نماید
از کارگاه نسبت، هرکس لباس از حزین لاهیجی غزل 573
1. از کارگاه نسبت، هرکس لباس پوشد
شاهد پرند و دیبا، زاهد پلاس پوشد
نشد شبی که می خونم از سبو از حزین لاهیجی غزل 574
1. نشد شبی که می خونم از سبو نچکد
فشردهٔ جگر از چشم تر به رو نچکد
سپهر سفله پرور در شکستم از حزین لاهیجی غزل 575
1. سپهر سفله پرور در شکستم راحتی یابد
همانا این هما از استخوانم لذّتی یابد