گوهرفشان کن آن لب کز شوق از هاتف اصفهانی غزل 61
1. گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم
جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم
جانا ز ناتوانی از خویشتن از هاتف اصفهانی غزل 62
1. جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم
آخر ترحمی کن بر جان ناتوانم
دل من ز بیقراری چو سخن به از هاتف اصفهانی غزل 63
1. دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم
نگذاردم که حال دل بیقرار گویم
گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم از هاتف اصفهانی غزل 64
1. گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم
مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم
با چشم تو گهی که به رویت از هاتف اصفهانی غزل 65
1. با چشم تو گهی که به رویت نظر کنم
پوشم نظر که بر تو نگاه دگر کنم
هر شبم نالهٔ زاری است که از هاتف اصفهانی غزل 66
1. هر شبم نالهٔ زاری است که گفتن نتوان
زاری از دوری یاری است که گفتن نتوان
گواهی دهد چهرهٔ زرد من از هاتف اصفهانی غزل 67
1. گواهی دهد چهرهٔ زرد من
که دردی بود بی‌دوا درد من
بر خاکم اگر پا نهد آن سرو از هاتف اصفهانی غزل 68
1. بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان
هر خار مزارم زندش دست به دامان
به یک نظاره چون داخل شدی از هاتف اصفهانی غزل 69
1. به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران
گرفتی جان ز مستان و ربودی دل ز هشیاران
آن کمان ابرو کند چون میل از هاتف اصفهانی غزل 70
1. آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن
ناوک او را نشان می‌باید از جان ساختن
منم آن رند قدح نوش که از از هاتف اصفهانی غزل 71
1. منم آن رند قدح نوش که از کهنه و نو
باشدم خرقه‌ای آنهم به خرابات گرو
گردد کسی کی کامیاب از وصل از هاتف اصفهانی غزل 72
1. گردد کسی کی کامیاب از وصل یاری همچو تو
مشکل که در دام کسی افتد شکاری همچو تو