غزلیات در دیوان اشعار هاتف اصفهانی

1 گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم

2 گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند دامان بی‌نیازی بر این و آن فشانم

3 خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم

4 آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام گرد غریبی از بال در آشیان فشانم

1 جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم آخر ترحمی کن بر جان ناتوانم

2 اغیار راست نازت، عشاق را عتابت محروم من که از تو نه این رسد نه آنم

3 مرغ اسیرم اما دارم درین اسیری آسایشی که رفته است از خاطر آشیانم

4 نخلم ز پا فتاده شادم که کرد فارغ از فکر نوبهار و اندیشهٔ خزانم

1 دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم نگذاردم که حال دل بیقرار گویم

2 شنود اگر غم من نه غمین نه شاد گردد به کدام امیدواری غم خود به یار گویم

1 گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

1 با چشم تو گهی که به رویت نظر کنم پوشم نظر که بر تو نگاه دگر کنم

1 هر شبم نالهٔ زاری است که گفتن نتوان زاری از دوری یاری است که گفتن نتوان

2 بی مه روی تو ای کوکب تابنده مرا روز روشن شب تاری است که گفتن نتوان

3 تو گلی و سر کوی تو گلستان و رقیب در گلستان تو خاری است که گفتن نتوان

4 چشم وحشی نگه یار من آهوست ولی آهوی شیر شکاری است که گفتن نتوان

1 گواهی دهد چهرهٔ زرد من که دردی بود بی‌دوا درد من

2 شدم خاک اگر از جفایش مباد نشیند به دامان او گرد من

3 به گلزاری من ای صبا چون رسی بگو با گل ناز پرورد من

4 که گر یک نظر روی من بنگری ترحم کنی بر رخ زرد من

1 بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان هر خار مزارم زندش دست به دامان

2 شاهان همه در حسرت آنند که باشند در خیل غلامان تو از خیل غلامان

3 زاهد چه عجب گر زندم طعنه نداند آگاهی از احوال دل سوخته خامان

1 به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران گرفتی جان ز مستان و ربودی دل ز هشیاران

2 چه حاصل از وفاداری من کان بی‌وفا دارد وفا با بی‌وفایان، بی‌وفائی با وفاداران

3 تویی کافشاند و ریزد به کشت دوست و دشمن سموم قهر تو اخگر سحاب لطف تو باران

4 به جان و دل تو را هر سو خریداری بود چون من به سیم و زر اگر بوده است یوسف را خریداران

1 آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن ناوک او را نشان می‌باید از جان ساختن

2 سروران چون گو به پای توسنش بازند سر چون کند آن شهسوار آهنگ چوگان باختن

3 داد مظلومان بده تا چند ای بیدادگر رخش بیداد و ستم بر دادخواهان تاختن

4 باغبان پرداخت گلشن را، اکنون باید به می در چمن ز آیینهٔ دل زنگ غم پرداختن