غزلیات در دیوان اشعار سید حسن غزنوی
1 دل در غم عشق یار بستیم وز درد سر فراق رستیم
2 از خانه خویش سخت دوریم وز باده رنج نیک مستیم
3 از بادیه هوا گذشتیم در زاویه عنا نشستیم
4 از شست بلات نوش خوردیم وز تیر غمت جگر بخستیم
1 از صبر نکرده بازگشتم وز دیده سوز ساز گشتم
2 چون میل تو سوی جور دیدم غم جوی و ستم نواز گشتم
3 بی دل نالان و پوستی خشک ماننده طبل باز گشتم
4 بازیچه لعبت خیالت زین چشم خیال باز گشتم
1 همه شب دوش من بیدار بودم ندیم حسرت و تیمار بودم
2 ز وصل یار دلبر برنخوردم ز هجر دوست برخوردار بودم
3 چو محنت کشتگان اندر تحیر بمانده روی در دیوار بودم
4 همی جان کندم اندر فرقت یار مبر آن ظن که من بیکار بودم
1 مجمر مهر سوخت چون عودم چنبر ماه تافت چون رسنم
2 هم ز محنت چو کوه شد جانم هم ز کاهش چو کاه گشت تنم
3 توشه نی که آن دهد قوتم گوشه نی که آن بود سکنم
4 هرچه آورد روز شد روزیم هر کجا شب رسید شد وطنم
1 آمد نفس به آخر یک هم نفس ندارم هم کمترم ز هیچ و هم هیچکس ندارم
2 جز سوی تاب زلفت از دل اثر نیابم جز وصل خاک پایت درسر هوس ندارم
3 بیدادگر نگارا رحمی بکن چو دانی کاندر جهان به جز تو فریاد رس ندارم
4 از شام تا سحرگه گردم بگرد کویت چون هست شحنه عشقت بیم عسس ندارم
1 حاصل ز تو جز درد دل ریش ندارم قسم از لب نوشین تو جز نیش ندارم
2 یک جان نه که صد جانت فدا باد ولیکن معذور همی دار که زین بیش ندارم
3 هر روز خوهی تا که ستانی دل از من حیلت چه بود چون من درویش ندارم
4 تا در غم تو پای من از جای برفت است هم جان و سر تو که سر خویش ندارم
1 ای چهره تو بهار جانم وی از تو شکفته بوستانم
2 نقش تو برسته پیش چشمم نام تو بمانده برزبانم
3 راز تو بگو که با که گویم حال تو بگو که از که دانم
4 از وصل حقیقتی چو ماندم مپسند که همچنان بمانم
1 برآنم که از روح شاهی کنم ز دانش فراوان سپاهی کنم
2 در ایوان حکمت سر یری نهم به طاق خرد بارگاهی کنم
3 اگر سر فرود آورد همتم ز تاج سپهرش کلاهی کنم
4 ندارم بسی تکیه بر سال و ماه از آن کار سالی به ماهی کنم
1 ای کرده همه بدی به جایم دریاب که شد ز جای پایم
2 نزد تو کجا برآید ای جان گر من به طفیل تو برایم
3 انگشت نمای خلق گشتم وز خود جلدی همی نمایم
4 مفزای تو در جفا که من خود درکاهش خویش میفزایم
1 تن در بد و نیک یار دادیم دل در غم آن نگار دادیم
2 تاجی برسر ز خاکپایش بر تخت وفاش بار دادیم
3 همرنگ تو سوی گل نشاندیم هم پای بدست خار دادیم
4 تا چند مگر که خویشتن را در عشق هزار بار دادیم