در پارس به رایگان چو صد شهر از مجد همگر رباعی 85
1. در پارس به رایگان چو صد شهر تراست
از نیم ده منت چرا غیرت خاست
ماهم به هوای باغ جوزا برخاست از مجد همگر رباعی 86
1. ماهم به هوای باغ جوزا برخاست
وز قامت و رو آب گل و سرو بکاست
گر چه همه تن به ذکر شکرت گویاست از مجد همگر رباعی 87
1. گر چه همه تن به ذکر شکرت گویاست
عذرت به چنین زبان نمی آید راست
هندو نسب آن یار که سیفش لقب از مجد همگر رباعی 88
1. هندو نسب آن یار که سیفش لقب است
ببرید ز پیوند رهی وین عجب است
عمری که ازو تا به فنا یک وجب از مجد همگر رباعی 89
1. عمری که ازو تا به فنا یک وجب است
بردیم به هفتاد و سراسر عجب است
ای باغ اگر تو خرمی رخت کجاست از مجد همگر رباعی 90
1. ای باغ اگر تو خرمی رخت کجاست
وان دولت تیز و رونق بخت کجاست
آن یار که راحت روان است کجاست از مجد همگر رباعی 91
1. آن یار که راحت روان است کجاست
شد دور ز چشم من نهان است کجاست
ای دوست ز دست من چه برخواهد از مجد همگر رباعی 92
1. ای دوست ز دست من چه برخواهد خاست
یا زین دل مست من چه برخواهد خاست
از مایده غمت تنم آباد است از مجد همگر رباعی 93
1. از مایده غمت تنم آباد است
وز بند غمت دل از جهان آزاد است
جانا دل من که گنج اسرار خداست از مجد همگر رباعی 94
1. جانا دل من که گنج اسرار خداست
مازار که آزردنش آزار خداست
اشکم نه غم زمانه خونین کرده از مجد همگر رباعی 95
1. اشکم نه غم زمانه خونین کرده است
رویم نه ز درد بینوائی زرد است
وصلت که غم جراحت جاوید است از مجد همگر رباعی 96
1. وصلت که غم جراحت جاوید است
دردیست که هر طبیب ازو نومید است