رباعیات حافظ شیرازی

1 گفتی که تو را شوم مدار اندیشه دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه

2 کو صبر و چه دل، کآنچه دلش می‌خوانند یک قطرهٔ خون است و هزار اندیشه

1 قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشای ما را نگذارد که درآییم ز پای

2 تا کی بود این گرگ ربایی، بنمای سرپنجهٔ دشمن افکن ای شیر خدای

1 ای باد حدیث من نهانش می‌گو سر دل من به صد زبانش می‌گو

2 می‌گو نه بدانسان که ملالش گیرد می‌گو سخنی و در میانش می‌گو

1 ای کاش که بخت سازگاری کردی با جور زمانه یار یاری کردی

2 از دست جوانی‌ام چو بربود عنان پیری چو رکاب پایداری کردی

1 در آرزوی بوس و کنارت مردم وز حسرت لعل آبدارت مردم

2 قصه نکنم دراز کوتاه کنم بازآ بازآ کز انتظارت مردم

1 این گل ز بر همنفسی می‌آید شادی به دلم از او بسی می‌آید

2 پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید

1 ای دوست دل از جفای دشمن درکش با روی نکو شراب روشن درکش

2 با اهل هنر گوی گریبان بگشای وز نااهلان تمام دامن درکش

1 مردی ز کنندهٔ در خیبر پرس اسرار کرم ز خواجهٔ قنبر پرس

2 گر طالب فیض حق به صدقی حافظ سر چشمهٔ آن ز ساقی کوثر پرس

1 ای شرمزده غنچهٔ مستور از تو حیران و خجل نرگس مخمور از تو

2 گل با تو برابری کجا یارد کرد کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو

1 چشمت که فسون و رنگ می‌بارد از او افسوس که تیر جنگ می‌بارد از او

2 بس زود ملول گشتی از همنفسان آه از دل تو که سنگ می‌بارد از او