رباعیات حافظ شیرازی

1 عمری ز پی مراد ضایع دارم وز دور فلک چیست که نافع دارم

2 با هر که بگفتم که تو را دوست شدم شد دشمن من وه که چه طالع دارم

1 من حاصل عمر خود ندارم جز غم در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم

2 یک همدم باوفا ندیدم جز درد یک مونس نامزد ندارم جز غم

1 چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

2 سبز است لبت ساغر از او دور مدار می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن

1 ای شرمزده غنچهٔ مستور از تو حیران و خجل نرگس مخمور از تو

2 گل با تو برابری کجا یارد کرد کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو

1 چشمت که فسون و رنگ می‌بارد از او افسوس که تیر جنگ می‌بارد از او

2 بس زود ملول گشتی از همنفسان آه از دل تو که سنگ می‌بارد از او

1 ای باد حدیث من نهانش می‌گو سر دل من به صد زبانش می‌گو

2 می‌گو نه بدانسان که ملالش گیرد می‌گو سخنی و در میانش می‌گو

1 ای سایهٔ سنبلت سمن پرورده یاقوت لبت در عدن پرورده

2 همچون لب خود مدام جان می‌پرور زان راح که روحیست به تن پرورده

1 گفتی که تو را شوم مدار اندیشه دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه

2 کو صبر و چه دل، کآنچه دلش می‌خوانند یک قطرهٔ خون است و هزار اندیشه

1 آن جام طرب شکار بر دستم نه وان ساغر چون نگار بر دستم نه

2 آن می‌که چو زنجیر بپیچد بر خود دیوانه شدم بیار بر دستم نه

1 با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی کنجی و فراغتی و یک شیشهٔ می

2 چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی منت نبریم یک جو از حاتم طی