رباعیات حافظ شیرازی

1 امشب ز غمت میان خون خواهم خفت وز بستر عافیت برون خواهم خفت

2 باور نکنی خیال خود را بفرست تا در نگرد که بی‌تو چون خواهم خفت

1 ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست آیینه به دست و روی خود می‌آراست

2 دستارچه‌ای پیشکشش کردم گفت وصلم طلبی زهی خیالی که توراست

1 من باکمر تو در میان کردم دست پنداشتمش که در میان چیزی هست

2 پیداست از آن میان چو بربست کمر تا من ز کمر چه طرف خواهم بربست

1 گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات

2 گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا شادی همه لطیفه گویان صلوات

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 با می به کنار جوی می‌باید بود وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود

2 این مدت عمر ما چو گل ده روز است خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود

1 با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی کنجی و فراغتی و یک شیشهٔ می

2 چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی منت نبریم یک جو از حاتم طی

1 عمری ز پی مراد ضایع دارم وز دور فلک چیست که نافع دارم

2 با هر که بگفتم که تو را دوست شدم شد دشمن من وه که چه طالع دارم

1 خوبان جهان صید توان کرد به زر خوش خوش بر از ایشان بتوان خورد به زر

2 نرگس که کله دار جهان است ببین کاو نیز چگونه سر درآورد به زر

1 از چرخ به هر گونه همی‌دار امید وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

2 گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید