رباعیات حافظ شیرازی

1 اول به وفا می وصالم درداد چون مست شدم جام جفا را سرداد

2 پر آب دو دیده و پر از آتش دل خاک ره او شدم به بادم برداد

1 نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد نی لذت مستی‌اش الم می‌ارزد

2 نه هفت هزار ساله شادی جهان این محنت هفت روزه غم می‌ارزد

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود نرگس به هوای می قدح ساز شود

2 فارغ دل آن کسی که مانند حباب هم در سر میخانه سرانداز شود

1 با می به کنار جوی می‌باید بود وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود

2 این مدت عمر ما چو گل ده روز است خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود

1 این گل ز بر همنفسی می‌آید شادی به دلم از او بسی می‌آید

2 پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید

1 از چرخ به هر گونه همی‌دار امید وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

2 گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید

1 ایام شباب است شراب اولیتر با سبز خطان بادهٔ ناب اولیتر

2 عالم همه سر به سر رباطیست خراب در جای خراب هم خراب اولیتر

1 خوبان جهان صید توان کرد به زر خوش خوش بر از ایشان بتوان خورد به زر

2 نرگس که کله دار جهان است ببین کاو نیز چگونه سر درآورد به زر