رباعیات حافظ شیرازی

1 سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

2 بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

1 عشق رخ یار بر من زار مگیر بر خسته دلان رند خمار مگیر

2 صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی بر مردم رند نکته بسیار مگیر

1 در سنبلش آویختم از روی نیاز گفتم من سودازده را کار بساز

2 گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

1 مردی ز کنندهٔ در خیبر پرس اسرار کرم ز خواجهٔ قنبر پرس

2 گر طالب فیض حق به صدقی حافظ سر چشمهٔ آن ز ساقی کوثر پرس

1 چشم تو که سحر بابل است استادش یا رب که فسونها برواد از یادش

2 آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال آویزهٔ در ز نظم حافظ بادش

1 ای دوست دل از جفای دشمن درکش با روی نکو شراب روشن درکش

2 با اهل هنر گوی گریبان بگشای وز نااهلان تمام دامن درکش

1 ماهی که نظیر خود ندارد به جمال چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال

2 در سینه دلش ز نازکی بتوان دید مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال

1 در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل بربست مشاطه‌وار پیرایهٔ گل

2 از سایه به خورشید اگرت هست امان خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل

1 لب باز مگیر یک زمان از لب جام تا بستانی کام جهان از لب جام

2 در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است این از لب یار خواه و آن از لب جام

1 در آرزوی بوس و کنارت مردم وز حسرت لعل آبدارت مردم

2 قصه نکنم دراز کوتاه کنم بازآ بازآ کز انتظارت مردم