رباعیات حافظ شیرازی

1 لب باز مگیر یک زمان از لب جام تا بستانی کام جهان از لب جام

2 در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است این از لب یار خواه و آن از لب جام

1 چشم تو که سحر بابل است استادش یا رب که فسونها برواد از یادش

2 آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال آویزهٔ در ز نظم حافظ بادش

1 در سنبلش آویختم از روی نیاز گفتم من سودازده را کار بساز

2 گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

1 چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

2 سبز است لبت ساغر از او دور مدار می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن

1 من حاصل عمر خود ندارم جز غم در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم

2 یک همدم باوفا ندیدم جز درد یک مونس نامزد ندارم جز غم

1 در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل بربست مشاطه‌وار پیرایهٔ گل

2 از سایه به خورشید اگرت هست امان خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل

1 آن جام طرب شکار بر دستم نه وان ساغر چون نگار بر دستم نه

2 آن می‌که چو زنجیر بپیچد بر خود دیوانه شدم بیار بر دستم نه

1 سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

2 بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

1 ماهی که نظیر خود ندارد به جمال چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال

2 در سینه دلش ز نازکی بتوان دید مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال

1 ایام شباب است شراب اولیتر با سبز خطان بادهٔ ناب اولیتر

2 عالم همه سر به سر رباطیست خراب در جای خراب هم خراب اولیتر