رباعیات حافظ شیرازی

1 نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد نی لذت مستی‌اش الم می‌ارزد

2 نه هفت هزار ساله شادی جهان این محنت هفت روزه غم می‌ارزد

1 جز نقش تو در نظر نیامد ما را جز کوی تو رهگذر نیامد ما را

2 خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت حقا که به چشم در نیامد ما را

1 ماهم که رخش روشنی خور بگرفت گرد خط او چشمهٔ کوثر بگرفت

2 دل‌ها همه در چاه زنخدان انداخت وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت

1 بر گیر شراب طرب‌انگیز و بیا پنهان ز رقیب سفله بستیز و بیا

2 مشنو سخن خصم که بنشین و مرو بشنو ز من این نکته که برخیز و بیا

1 تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست

2 زان روی که از شعاع نور رخ تو خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

1 چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود نرگس به هوای می قدح ساز شود

2 فارغ دل آن کسی که مانند حباب هم در سر میخانه سرانداز شود

1 نی قصهٔ آن شمع چگل بتوان گفت نی حال دل سوخته دل بتوان گفت

2 غم در دل تنگ من از آن است که نیست یک دوست که با او غم دل بتوان گفت

1 هر روز دلم به زیر باری دگر است در دیدهٔ من ز هجر خاری دگر است

2 من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید بیرون ز کفایت تو کاری دگراست

1 این گل ز بر همنفسی می‌آید شادی به دلم از او بسی می‌آید

2 پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید

1 اول به وفا می وصالم درداد چون مست شدم جام جفا را سرداد

2 پر آب دو دیده و پر از آتش دل خاک ره او شدم به بادم برداد