خورشید که از پی بروند از قدسی مشهدی رباعی 432
1. خورشید که از پی بروند افلاکش
باید جستن به دیده نمناکش
...
در سینه تنگ من وطن ساخت از قدسی مشهدی رباعی 433
1. در سینه تنگ من وطن ساخت غمش
در ملک دلم علم برافراخت غمش
...
آن را که بود رگی ز غیرت از قدسی مشهدی رباعی 434
1. آن را که بود رگی ز غیرت به تنش
باید نبود به جز توکل سخنش
...
ای فیض ازل با نفست دوشادوش از قدسی مشهدی رباعی 435
1. ای فیض ازل با نفست دوشادوش
از غیب، تمنای دلت کرده سروش
...
دارد به من اتحاد، یار از قدسی مشهدی رباعی 436
1. دارد به من اتحاد، یار از من بیش
او را بینم، آینه گر دارم پیش
...
با آن که زدی بر جگرم صد از قدسی مشهدی رباعی 437
1. با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش
وز درد، دلم را چو جگر کردی ریش
...
صبحم، نیم از شکفته طبعی از قدسی مشهدی رباعی 438
1. صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش
دریایم و جلوه می‌دهم موج ز خویش
...
از فیض جنون، عقل برد کار از قدسی مشهدی رباعی 439
1. از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش
گو ضبط جنون کن خرد دوراندیش
...
گردون که ز هم نمی‌فتد از قدسی مشهدی رباعی 440
1. گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش
کو سیل عدم که بر کند از جایش؟
...
عشق ارچه بود ز بود، نابودش از قدسی مشهدی رباعی 441
1. عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش
آخر باشد ز عقل، بهبودش بیش
...
هست از بن هر موی، مرا بر از قدسی مشهدی رباعی 442
1. هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش
دشمن‌کده‌ای به زیر پیراهن خویش
...
دارم به دو دست خویش دایم از قدسی مشهدی رباعی 443
1. دارم به دو دست خویش دایم تن خویش
آویخته‌ام چو خار در دامن خویش
...