رباعیات قدسی مشهدی

1 ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح بشکست مگر کلید گنجینه صبح؟

2 از بس که گریست چشم قدسی، گویا زنگار گرفت امشب آیینه صبح

1 کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ از عشق و خرد، بنای این دیرین کاخ

2 گر شاخ نباشد، به چه افزاید اصل؟ ور اصل نباشد، ز کجا روید شاخ؟

1 گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ یا رام به کس نمی‌شود توسن چرخ

2 خود بی‌هنری، بر آسمان طعنه مزن بیهوده مبند گاو در خرمن چرخ

1 بگزیده و نگزیده درین باغ مراد هر گوشه نشسته‌اند با خاطر شاد

2 بگشا به گل چیده و ناچیده نظر این قسمت آتش است و آن روزی باد

1 تا کار دلت به خواهش نفس افتاد چون بوالهوس از عشق کجا آری یاد

2 در ضبط هوای نفس، کس چون تو مباد تا کی چو حباب در گره بندی باد؟

1 تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد برد از هوشم، که دیگرم هوش مباد

2 تا عشق تو شد رام به دل، حرف خرد نقلی‌ست که جسته جسته می‌آید یاد

1 کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد صد حیف که در جای بدی شد بنیاد

2 کشمیر درین زمین نمی‌کرد وطن تا این ره بد که پیش کشمیر نهاد؟

1 تا علم بود، پیشه کس جهل مباد جاهل سهل است، آدمی سهل مباد

2 از نااهلان به خلق آزار رسد یا رب سر و کار کس به نااهل مباد

1 شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد در کشمیرش سبد سبد نتوان داد

2 هرچند که در عزیزی‌اش نیست سخن صد را به یکی، یکی به صد نتوان داد

1 از باده عشق، هرکه بیهوش افتد تا روز جزا واله و مدهوش افتد

2 عاشق به ملامت نکند ترک ز عشق کی بحر به آب سرد از جوش افتد؟