رباعیات قدسی مشهدی

1 دود دلم آسمان‌گدازست امشب چون راه عدم، دور و درازست امشب

2 صد دور بگشت چرخ و بیدار نشد خورشید مگر به خواب نازست امشب؟

1 آن را که سری به عشق عالم‌سوزست بختش مسعود و طالعش فیروز است

2 اکنون که شب از موی سفیدم روزست معلومم شد که عشق پیرآموزست

1 از نور رخت، سها چو خورشید بود آن کش تو نه ای امید، نومید بود

2 تو عین بقا و دیگران محض فنا هرکی به تو زنده گشت، جاوید بود

1 آیند اگر به مصلحت با هم راست آمیزش عشق با خرد حرف کجاست

2 هرچند که جوشند به هم در یک پوست در بیضه همان سفیده از زرده جداست

1 بیچاره خرد به سعی باشد مجبور کز جهل مرکب برهد نفس غیور

2 آری هرجا خری برآرند از گِل صاحب خر را دو مرده زورست ضرور

1 نزدیکان را گر چو چراغ افروزند در بزم وصال و هم ملال اندوزند

2 پیراهن فانوس شود تیره ز دود هرچند که از برای نورش دوزند

1 آن کز هنرش بلند گردد درجات نقدی به کفش نیست به جز نقد حیات

2 مانند چنار گر کشد سر به فلک جز دست تهی چه حاصل از جوهر ذات

1 ........... ...........ست

2 تا سرزده از شمع چنین بی‌ادبی پروانه ز عشق شمع وا سوخته است

1 هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد از توست که آن یکان یکان می‌گذرد

2 گر نیست وجود سد انسان ز چه رو از خویش گذشته، از جهان می‌گذرد؟

1 بد کرد زبانم و بد بی حد کرد خوی تو، مکافات یکی را صد کرد

2 گفتی سوی من مبین که بد حرف زدی چشمم چه گنه داشت، زبانم بد کرد