رباعیات قدسی مشهدی

1 تا کی گویی فلانی این گوهر سفت یا بهمانی کرد چنین گفت و شنفت

2 گر زان که طریق بندگی می‌ورزی رو پیشه کن آنچه خواجه عالم گفت

1 آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت کس دست من از راه محبت نگرفت

2 کارم به مثل آینه در زنگ است کز خلق، به هیچ وجه، صورت نگرفت

1 هر دل که ازو عشق شماری نگرفت بگداخت زر خویش و عیاری نگرفت

2 عاشق گردید و ره به معشوق نبرد شد گرد، ولی پی سواری نگرفت

1 جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت دل را ز هوس، جز نظر پاک نرُفت

2 مهر تو برد کدورت از دل، آری کس سایه چو آفتاب از خاک نرُفت

1 تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت خواهد گفتن حرف و به جا خواهد گفت

2 ذوقی ز سخن یافته کز لذت آن تا هست زبان خامه، وا خواهد گفت

1 ای کرده هوای معصیت پامالت روزی که دود مرگ به استقبالت

2 چون دفتر اعمال تو را پیش آرند آن روز ببین چگونه باشد حالت

1 قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت عزم سفری کرده درست، اقبالت

2 همت طلب از دیده تر، کز بغداد گردیده روان، دجله به استقبالت

1 هرچند به ملک تن بود صاحب تاج بر گردن عشق، عقل نگذارد باج

2 بر عشق مسلط نشود عقل، آری مه نور ز مهر هدیه گیرد، نه خراج

1 دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح افکنده ز رخ نقاب می‌خندد صبح

2 این غمکده چون مقام خندیدن نیست بر خنده آفتاب می‌خندد صبح

1 خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح گویا که بریده شد پی توسن صبح

2 آه سحرم اگر مددکار شود از پنجه خورشید کشم دامن صبح