غزلیات قدسی مشهدی

1 ره‌زدن درخانه کار چشم فتّان بوده است ناوک در کیش صیدانداز، مژگان بوده است

2 سرد شد هنگامه دیوانه تا از شهر رفت آتش سودا همین در سنگ طفلان بوده است

3 داغ‌های سینه‌ام دیوانه دارد بی‌بهار آنچه می‌جستم ز گلشن در گریبان بوده است

4 سر نمی‌پیچند از فرمان مجنون وحش و طیر بر سر دیوانه مو چتر سلیمان بوده‌است

1 هر لحظه نظر بر دگری دوخته دارد این دیده چه با جان من سوخته دارد؟

2 زان شیفته داغ بتانم که چو لاله اجزای مرا داغ به هم دوخته دارد

3 با این نگه خیره سر راه چه گیرم آن را که خیال نگه، افروخته دارد

4 قدر جگر سوخته‌ام را نشناسد جز لاله که او هم جگر سوخته دارد

1 خانه‌ام نیمی خراب از گریه نیمی پرگل است همنشینم جغد از یک سو، ز یک سو بلبل است

2 نکته‌ای تا کرده از سیرابی زلفش رقم از رطوبت خامه‌ام گویی که شاخ سنبل است

3 کی به گوشش می‌رسد فریاد محرومان باغ؟ بس که گوش گل ز جوش بلبلان پرغلغل است

4 خواری عشقم مبین، بنگر قبای غنچه را ابره گر از خار دارد، آستر برگ گل است

1 کس چه داند از چه در دل آه شبگیرم شکست نامه‌ای بر پر نبستم در کمان تیرم شکست

2 مرغ تدبیرم به سوی بام وصلش می‌پرید از قضا در راه بال مرغ تقدیرم شکست

3 کرده‌ام در خدمتت تقصیر و از تاثیر آن پشت امیدم خمید و رنگ تقصیرم شکست

4 صورت خود می‌کشیدم بهر پابوسش به راه انفعال این تمنا رنگ تصویرم شکست

1 دل دیوانه کی در گوش گیرد پند دانا را حباب از خیمه نتواند که پوشد روی دریا را

2 ملک در موسم گل آروی جام می دارد چرا چون دیو باید داشتن در شیشه صهبا را؟

3 به چشم خون‌فشان رفتم ز شهرستان برون روزی چو جیب غنچه پر کردم ز گل دامان صحرا را

4 نسیمی نگذرد بر شاخ گل در گلشن کنعان که خاری نشکند در سینه از غیرت زلیخا را

1 گر به خیال در نظر جلوه دهد جیب را بددلی‌ام ز سایه‌اش، فرض کند رقیب را

2 رتبه عشق بین که چون بر سر حرف دوستی کودک بیسواد او مسخره کرد ادیب را

3 همچو بنفشه ننگرم هیچ‌طرف در این چمن تا نرسد زمن غمی خاطر عندلیب را

4 لذت درد دوستی نیست نصیب بی‌غمان دست هوس مگر درد، پیرهن رقیب را

1 ناگفته ماند صد سخن آرزو مرا لب بسته ناامیدی ازین گفتگو مرا

2 در چشم خلق بس که مرا خوار کرده‌ای نشناسد آب روی، کس از آب جو مرا

3 دور از تو کار خنجر الماس می‌کند ساقی گر آب خضر کند در گلو مرا

4 من دل به خال و خط ندهم مهر پیشه کن بلبل نیم که مست کند رنگ و بو مرا

1 شب نیست کز فراق توام سینه داغ نیست خون جگر به جای می‌ام در ایاغ نیست

2 شکر خیال روی تو گویم، که کلبه‌ام شب زیر بار منت شمع و چراغ نیست

3 دایم نظر به پاره دل داشت در کنار آلوده دیده‌ام به تماشای باغ نیست

4 دنبال کام خویش به صحرای آرزو بدخو دماغ من به نسیم سراغ نیست

1 کجا در غربتم یک همدم دیرین شود پیدا؟ به جز شمعم که گاهی بر سر بالین شود پیدا

2 به گوش منصفان کافی بود صاحب طبیعت را اگر در صد غزل یک مصرع رنگین شود پیدا

3 قیامت باشد آن روزی که خورشید و نگار من ز یک سو آن شود طالع ز یک سو این شود پیدا

4 اگر از تیشه فرهاد کس آیینه‌ای سازد عجب دارم در آن جز صورت شیرین شود پیدا

1 کرده بیهوشم خیال آن دو چشم می‌پرست همتی ای باده‌پیمایان که کارم شد ز دست

2 بر سر مال جهان سودای درویش و غنی دست چون بر هم دهد؟ این تنگ‌چشم، آن تنگ‌دست

3 فتنه دوران ندانم سنگ بر جام که زد اینقدر دانم که رنگ باده در مینا شکست

4 از وجود بی‌بقای خود نیفتی در گمان در دل آیینه یک دم صورتی گر نقش بست