زود به کردم من بی‌صبر داغ خویش از قدسی مشهدی غزل 1
1. زود به کردم من بی‌صبر داغ خویش را
اول شب می‌کشد مفلس چراغ خویش را
شام خطت گرفته ز صبح آفتاب را از قدسی مشهدی غزل 1
1. شام خطت گرفته ز صبح آفتاب را
زان روز خوش نمانده جهان خراب را
بی‌حرز شعله نگذرد از پیش داغ از قدسی مشهدی غزل 3
1. بی‌حرز شعله نگذرد از پیش داغ ما
پروانه احتراز کند از چراغ ما
به پیامی که کند باد صبا یاد از قدسی مشهدی غزل 4
1. به پیامی که کند باد صبا یاد مرا
روم از دست ندانم که چه افتاد مرا
تا بود گریه کی آباد شود خانه از قدسی مشهدی غزل 5
1. تا بود گریه کی آباد شود خانه ما؟
جغد را پای به گل رفته به ویرانه ما
اگرچه خدمت مسجد نشد حواله از قدسی مشهدی غزل 6
1. اگرچه خدمت مسجد نشد حواله ما
چراغ میکده روشن شد از پیاله ما
پژمردگی نبرد بهار از گیاه از قدسی مشهدی غزل 7
1. پژمردگی نبرد بهار از گیاه ما
چون لاله جزو تن شده بخت سیاه ما
خوشدل کند خیال تو هجران‌کشیده از قدسی مشهدی غزل 8
1. خوشدل کند خیال تو هجران‌کشیده را
آتش گل است دیده گلشن‌ندیده را
ز نقش کینه چو پاک است لوح سینه از قدسی مشهدی غزل 9
1. ز نقش کینه چو پاک است لوح سینه ما
به دوستی که تو هم دل بشو ز کینه ما
از جا نبرد صحبت اهل هوس مرا از قدسی مشهدی غزل 10
1. از جا نبرد صحبت اهل هوس مرا
آتش نیم که تیز کند خار و خس مرا
تا ز رویش گلستان کردم نگاه از قدسی مشهدی غزل 11
1. تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را
خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را