ای خوش آن دردی که درمانش توئی از غبار همدانی غزل 85
1. ای خوش آن دردی که درمانش توئی
خرّم آن راهی که پایانش توئی
ای لعل لبت کوثر و رویت چو بهشتی از غبار همدانی غزل 86
1. ای لعل لبت کوثر و رویت چو بهشتی
از نار محبت تو گِلَم را بسرشتی
به کامم زهر شد تریاق هستی از غبار همدانی غزل 87
1. به کامم زهر شد تریاق هستی
به مِی ساقی بشوی اوراق هستی
خیال توبه کردم دی ز مستی از غبار همدانی غزل 88
1. خیال توبه کردم دی ز مستی
ولی از توبه نِی از می پرستی
هلالم ز ابرو بتا تا نمودی از غبار همدانی غزل 89
1. هلالم ز ابرو بتا تا نمودی
دل از دست دیوانۀ خود ربودی
نگار من تو چون در قصد آزار دل زاری از غبار همدانی غزل 90
1. نگار من تو چون در قصد آزار دل زاری
ز دست خود بیازارش ز اغیارش چو آزاری
نباشم راحت از دستت چه در خواب و چه بیداری از غبار همدانی غزل 91
1. نباشم راحت از دستت چه در خواب و چه بیداری
به هرجا رو کنم آنجا تو دست سلطنت داری
ساقیا در دادن دردی چرا اندیشه داری؟ از غبار همدانی غزل 92
1. ساقیا در دادن دردی چرا اندیشه داری؟
دُرد انصاف است آخر اینکه اندرشیشه داری
ای مطرب دل ترسم زین پرده که بنوازی از غبار همدانی غزل 93
1. ای مطرب دل ترسم زین پرده که بنوازی
از پرده برون رازم یکباره بیندازی
به جانم کارگر شد زهر و ساقی راست تریاقی از غبار همدانی غزل 94
1. به جانم کارگر شد زهر و ساقی راست تریاقی
به تلخی جان شیرین می‌سپارم رحمی ای ساقی
بر گردنم از مویت پیوسته طناب اولی از غبار همدانی غزل 95
1. بر گردنم از مویت پیوسته طناب اولی
سرپنجه ات از خونم همواره خضاب اولی
به شهرعشق نه روز و نه هفته است و نه سالی از غبار همدانی غزل 96
1. به شهرعشق نه روز و نه هفته است و نه سالی
چو درگذشت زمان نیست غیر خواب و خیالی