رباعیات در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 ای گشته ببیداد و بدی کردن فاش خواهم که کنم بوصل هجران تولاش

2 آن را که کنی همی پیاپی پاداش خود را و مرا کرده بغم خوردن فاش

1 روی تو گل و بوی تو نسرین دارم من عشق و نبید خوردن آیین دارم

2 من تا بزیم همیشه کار این دارم من مهر تو کیش و عشق تو دین دارم

1 نسگالیده وصال آن مه نیک سگال افکنده بند با طرب و حسن و جمال؟

2 هر چند وصال خوش بود در همه حال خوشتر نبود ز ناسگالیده وصال

1 ای دوست مرا بدشمنان دادی تو وز مهر و هوای دشمنان شادی تو

2 گر زینت بتخانه نوشادی تو یکباره ز چشم من بیفتادی تو

1 ای نوش لب و لاله رخ و سیم قفا کردی دو رخم برنگ چون زر صفا

2 گر تو ننموده ای مرا مهر و وفا چندین نکشیدمی بدین شهر جفا

1 چون دیده من دید ترا روز نخست مسکین دل من هوای دیدار تو جست

2 اکنون که ترا هوای من نیست درست یا ناز مکن یا دل من باز فرست

1 بیداد گرا بگرد بیداد مگرد کز خلق به بیداد برآوردی گرد

2 ترسم بخوری ز درد ما روزی درد بیداد رسد بهر که بیدادی کرد

1 گویند مرا بهجر آن ماه چگل برنه ز شکیب و صبر زنجیر بدل

2 زنجیر بدل چه سود از صبر که هست زلفین چو زنجیرش زنجیر گسل

1 خورشید بچهر و سرو بالائی تو خورشید نشاط را تو بالائی تو

2 هم با تو بوم اگر چه بالائی تو باشد که مرا بزیر بال آئی تو

1 ای دوست بیا تا ره دیگر گیریم وازار و جفاها ز میان برگیریم

2 مر یکدیگر را خود ببر اندر گیریم کینه بنهیم و صحبت از سر گیریم