رباعیات در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 ای گشته خجل ماه فلک از نظرت شد تیره شکر زان لب همچون شکرت

2 نائی بر من تا که بگیرم ببرت شرط آنکه بود دیده من رهگذرت

1 روی تو بشبهای سیه روز منست عشقت بخزان بهار ونوروز منست

2 قد تو دلارا و دل افروز منست گیتی بمراد بخت پیروز منست

1 تا کی باشم صبور در محنت دوست کارام دل و جان من از دیدن اوست

2 گر زین دوستی ترا بدراند پوست از دوست همیشه دور بودن نه نکوست

1 چون دیده من دید ترا روز نخست مسکین دل من هوای دیدار تو جست

2 اکنون که ترا هوای من نیست درست یا ناز مکن یا دل من باز فرست

1 آنی که وفا نباید از مهر تو جست در وعده مخالفی و در پیمان سست

2 بی شرمی و بیدادگری پیشه تست دست از تو بصابون رئی باید شست

1 چون جان و روان خویشتن داشتمت دشمن بودی و دوست انگاشتمت

2 چون تو نبدی چنانکه پنداشتمت از مهر تو بس کردم و بگذاشتمت

1 تا من بودم بود مرا دولت جفت وین دولت بیدارم یک روز نخفت

2 بد گوی مرا طعنه چه بتواند گفت الماس بابریشم که بتواند سفت

1 بالات بود بسان سروان بهشت با خال تو خال حور فردوسی زشت

2 رضوان که همی عنبر زلف تو سرشت یک نقطه همی چکید و بستوده بهشت

1 دارنده داد و دین ملک مملانست چون شیر بروز کین ملک مملانست

2 با دانش و دین قرین ملک مملانست تا حشر بافرین ملک مملانست

1 آرام دل ولی ملک مملانست از مهر و وفا ملی ملک مملانست

2 بر تیغ ظفر حلی ملک مملانست در جنگ به از علی ملک مملانست