ای ذات پاکت از همه ماسوا، از قصاب کاشانی غزل 1
1. ای ذات پاکت از همه ماسوا، سوا
وز درگه تو یافته هر بینوا، نوا
اول به نام آنکه زد این بارگاه از قصاب کاشانی غزل 1
1. اول به نام آنکه زد این بارگاه را
افروخت شمع مشعله مهر و ماه را
ساقی بیا که باز خراب است حال از قصاب کاشانی غزل 3
1. ساقی بیا که باز خراب است حال ما
پیش آر باده ای صنم بی‌زوال ما
ای کز دو زلف سرکشت داریم در از قصاب کاشانی غزل 4
1. ای کز دو زلف سرکشت داریم در تن تاب‌ها
بیرون چه سان آریم ما کشتی از این گرداب‌ها
نهاده حسن تو بنیاد دلربایی از قصاب کاشانی غزل 5
1. نهاده حسن تو بنیاد دلربایی را
گرفته گل ز رخت بوی بی‌وفایی را
خط سبز از رخت چون سر زند جان از قصاب کاشانی غزل 6
1. خط سبز از رخت چون سر زند جان می‌کند پیدا
برای زندگی خضر آب حیوان می‌کند پیدا
تا گشود از بهر گفتاری لب خاموش از قصاب کاشانی غزل 7
1. تا گشود از بهر گفتاری لب خاموش را
در شکر آمیخت آن اهل زمرّدپوش را
ز جوش عاشقان گرم است بزم آن از قصاب کاشانی غزل 8
1. ز جوش عاشقان گرم است بزم آن شاه خوبان را
که می‌باشد نمودی با رعیت پادشاهان را
ز سنبل بند بر دل می‌گذارد از قصاب کاشانی غزل 9
1. ز سنبل بند بر دل می‌گذارد موی این صحرا
دماغ گل پریشان می‌شود از بوی این صحرا
اگر آن شمع بزم دل رود مستانه از قصاب کاشانی غزل 10
1. اگر آن شمع بزم دل رود مستانه در صحرا
نیاید در نظر غیر از پر پروانه در صحرا
می‌رساند از ره ظلمت به منزل از قصاب کاشانی غزل 11
1. می‌رساند از ره ظلمت به منزل مور را
آنکه پنهان در دل هر ذره دارد نور را
توان دیدن ز روی پیرهن چون از قصاب کاشانی غزل 12
1. توان دیدن ز روی پیرهن چون گل صفایش را
نسیمی وا کند چون غنچه گر بند قبایش را