غزلیات در دیوان اشعار قاسم انوار

1 مقام ما بسر کوی یار خواهد بود که بر بهشت برین اختیار خواهد بود

2 بهر کجا که نشینم دمی، ز فرقت تو زخون دیده و دل لاله زار خواهد بود

3 دلم زدست شد، ای دوست، دستگیری کن که در هوای تو زار و نزار خواهد بود

4 مرا بهیچ کس امید نیست در دو جهان ولی بلطف تو امیدوار خواهد بود

1 بر کهن دیر جهان دوست تجلی فرمود جمله ذرات جهان محو شد از عین شهود

2 پرتو فیض تو در عالم امکان درتافت گشت روشن همه آفاق،زهی پرتو جود!

3 قیمت عشق ندانی و گریزان گردی از سر آتش سوزان بگریزی چون دود

4 میل کلی همه در فکر جهان آمد و بس دل که از فکر جهان رست،بکلی آسود

1 مشکین کلاله را چو برافکند آن نگار از هر طرف برآمد فریاد زینهار!

2 در سلک عاشقان بکرم آن حبیب دل ما را شمار کرد، زهی لطف بی شمار

3 امسال نیز محرم سر خدا نشد چون خواجه خوشدلست بافسانهای پار؟

4 اسرار دوست هر چه شنیدی امانتست ای دل، اگر امینی، امانت نگاه دار

1 در داستان عشق تفصی نمود یار تکرار عشق کرد هزاران هزار بار

2 دستار و خرقها گرو جام باده شد تا لمعه جمال تو دیدند آشکار

3 بردار بی مدار جهان اعتماد نیست حسن وفا مجوی ازین دار بی مدار

4 بعد از وفات من چو بخاکم گذر کنی از خاک تربتم شنوی نالهای زار

1 جانا، بجز از تو کس نداریم وز لطف تو بس امیدواریم

2 ما بوی تو از ازل شنیدیم تا روز ابد در انتظاریم

3 گویند بما: شما چه قومید؟ قومی که ازو بسر نداریم

4 با عقل معاد آشناییم وز عقل معاش برکناریم

1 ماییم که چون باده گل رنگ بجوشیم گه باده بنوشیم و گهی باده فروشیم

2 در صحبت عقل این دل بیچاره ملولست بنشین نفسی، تا قدحی باده بنوشیم

3 چون خرقه ما آلت عقل آمد و تزویر آلودگی خرقه بزنار بپوشیم

4 از حلقه ما دور مشو، ای دل و دینم ما حلقه بگوشان ترا حلقه بگوشیم

1 از ما حکایت می و پیر و مغانه پرس از زاهدان حکایت تسبیح و شانه پرس

2 اوراد جان ما همه مستی و عاشقیست از صوفیان حکایت ورد شبانه پرس

3 از باده تو مست خرابیم و بیخودیم افسانه زمانه ز اهل زمانه پرس

4 از دست رفته ایم و ز پا اوفتاده ایم از مرد کار قصه این کارخانه پرس

1 بصلاح آمد از اوصاف خدای ذوالمن نفس اماره آواره بیچاره من

2 دیده کز نور یقین روشن و صافی گردد غیر حق هیچ نبیند، نه بسر، نی بعلن

3 نفسی مست خدا باش و برون آی از خود تا میسر شود این جا دم توحید زدن

4 دل و جان را بخدای دل و جان باید داد تا بکی همچو زنان بر دل و جان لرزیدن؟

1 سوی می خانه میکشی دستم عاشق و مفلس و تهی دستم

2 شهره کردی مرا بهر دو جهان بزمانی که با تو بنشستم

3 من چه گویم؟ که در دیار غمت عاشقم، صادقم، ز خود رستم

4 هرچه دارم فدای راه شماست ماه در سی و ماهی در شستم

1 این سخن نیست به اندازه که من می‌گویم من نمی‌گویم اگر چند که من می‌گویم

2 خود سخن چیست؟ بگو: قصه اسرار ازل تو مپندار که من با تو سخن می‌گویم

3 خود سخن گوید و خود می‌شنود، غیر کجاست؟ این سخن را همه جا سر و علن می‌گویم

4 دایم از حضرت آن دوست سخن خواهم گفت چون نگویم؟ سخن از حب وطن می‌گویم