مقررست و معین، برای اهل از قاسم انوار غزل 419
1. مقررست و معین، برای اهل کمال
هزار بانگ «تعالی »، هزار جام زلال
...
خدای را چو ندانی، چه فقه از قاسم انوار غزل 420
1. خدای را چو ندانی، چه فقه و چه معقول؟
بدوست راه نبردی، مگو حدیث فضول
...
این چه حدیثست که کرد آن صنم؟ از قاسم انوار غزل 421
1. این چه حدیثست که کرد آن صنم؟
گفت که: معشوقه و عاشق منم
...
بهیچ یار و دیاری اگر چه دل از قاسم انوار غزل 422
1. بهیچ یار و دیاری اگر چه دل ننهادم
ولیک عاقبة الامر دل بمهر تو دادم
...
خوش وقت من، که آینه کردار از قاسم انوار غزل 423
1. خوش وقت من، که آینه کردار روشنم
مرآت راست گویم و شانه نمی زنم
...
سلطان دلنواز چو باز آمد از قاسم انوار غزل 424
1. سلطان دلنواز چو باز آمد از کرم
وقت سرود ماست، گهی زیر و گاه بم
...
طلب‌کاری ز حد بگذشت و ما از قاسم انوار غزل 425
1. طلب‌کاری ز حد بگذشت و ما محروم و نامحرم
دریغ این جان محروم از جراحت‌های بی‌مرهم!
...
نی چو بنالید، بگفتا: نیم از قاسم انوار غزل 426
1. نی چو بنالید، بگفتا: نیم
باده بجوش آمد و گفتا: میم
...
از ما مپیچ رو، که غریبیم از قاسم انوار غزل 427
1. از ما مپیچ رو، که غریبیم و تلخ کام
ما روی دل بروی تو داریم صبح و شام
...
یک جام بجانی دهد آن ساقی از قاسم انوار غزل 428
1. یک جام بجانی دهد آن ساقی خودکام
المنة لله، زهی بخت و سرانجام؟
...
بیا، که نوبت رندیست، عاشقم، از قاسم انوار غزل 429
1. بیا، که نوبت رندیست، عاشقم، مستم
بریدم از همه عالم بدوست پیوستم
...
دوش آن مه دو هفته دستم گرفت، از قاسم انوار غزل 430
1. دوش آن مه دو هفته دستم گرفت، دستم
دستان نمودم، اما از عربده نجستم
...