غزلیات در دیوان اشعار قاسم انوار

1 منم و چشم رمد دیده و نور خورشید بتور روشن،بهمه حال، مرا چشم امید

2 روی زیبای تو فرخنده و رخشان دیدم بی نصیبست ازین عین عیان چشم سفید

3 سر ما خاک ره درد کشان خواهد بود واعظ، افسانه مفرما، که نمانی جاوید

4 قدح باده بدست آر،اگر دست دهد خوشتر از تخت فریدون و زتاج جمشید

1 گر با تو دمی محرم اسرار توان بود بر ملک و ملک فایض انوار توان بود

2 با ابروی تو محرم محراب توان شد با چشم خوشت ساکن خمار توان بود

3 با روی تو برمذهب اسلام توان زیست با زلف تو در حلقه کفار توان بود

4 با شحنه عشقت می توحید توان خورد با محتسب حکم تو هشیار توان بود

1 عزت عشق بود غیرت یار که ندادند منکران را بار

2 بسط بحر حیات عرفان بود که گشادند کافران زنار

3 دار را چون بدید گفت حسین: «لیس فی الدار غیرنا دیار»

4 چند از افسانهای نو و کهن؟ پیش ما این سخن میآر و می آر

1 بیا، بیا، که غریبیم و عاشقیم و نزار بیا، بیا، که نداریم بی تو صبر و قرار

2 بیا، که بی تو ز افراط آرزومندی مرا دلیست درو صد هزار شعله نار

3 بداغ عشق تو دل را هزار عز و شرف ز جلوهای تو جان را هزار استظهار

4 بفرض آنکه جهان از قصور پاک شود محال صرف بود فیض غافر و غفار

1 خرده بینان طریقت همه صرافانند که بیک جو درم ناسره را نستانند

2 دور ماندند ز دیدار تو سودازدگان همه حیران وعجب مانده که چون می مانند؟

3 دل و جانها ز تو مستند بدانسان که مپرس جمله ذرات سراسیمه و سرگردانند

4 جمله ذرات جهان،کافر و مؤمن،شب و روز همه از شوق تو مستند و ترا می خوانند

1 این عشق و مودت اثر لطف خدا بود وین جمله عنایت نه باندازه ما بود

2 جوری، که ز تو بر دل غمدیده ما رفت بر شکل بلا بود ولی عین عطا بود

3 از روز ازل عاشق و شوریده و مستیم این نیز هم از سابقه لط ف شما بود

4 در حال «اناالحق » زد و شد بر سر آن دار منصور که سر حلقه مستان خدا بود

1 ساقیا، مست خرابیم، بما جامی آر پیش ما شیشه می آر ولی عذر میآر

2 ساقیا، مستم و شوریده، نمیدانم چیست؟ جام جمشید بمن ده، که خرابم ز خمار

3 ساقیا، لطف کن و باده صافی در ده صاف اگر نیست، بیا، دردی دردی بمن آر

4 ساقیا، باده بیاور، که خرابیم همه مرد هشیار برین در مگذاری، زنهار!

1 بوی سنبل ز دم باد صبا می آید خوشدلم هر چه از آن یار بما می آید

2 عشق می آمد و سرمست و خرامان میگفت: بر حذر باش! که آشوب و بلا می آید

3 عالم از نور تجلی الهی پر شد از دم ویس قرن بوی خدا می آید

4 جان فدای رخ آن یار گرانمایه، که او بر سر صفه مستان بصفا می آید

1 آن یار چو ناگاه ببازار برآمد از هر طرفی مشرق انوار بر آمد

2 ناگاه تجلی جلالی اثری کرد از روزنه روز شب تار برآمد

3 از خانه برون آمد و در خرقه نهان گشت ناگاه بسر حلقه ابرار برآمد

4 منصور کجا بود؟ و ندانم که کجا بود آن دم که «اناالحق » ز سر دار برآمد

1 تویی،که مرهم ریشی و غایت مقصود جناب حضرت محبوب عاقبت محمود

2 مرا که طاقت هجران نمانده است،ای دوست بیا که عمر عزیزست،میشود نابود

3 یقین که هیچ ندانست قدر عمر عزیز کسی که در ره عشقت نکرد ترک وجود

4 مرا که خیل خیال تو یار غار آمد بروز هیچ نیاسود و شب دمی نغنود