غزلیات در دیوان اشعار قاسم انوار

1 بجز وصلت حیات جاودان نیست چو مویت سنبلی در بوستان نیست

2 میان خانقه بسیار جستم بجز ذکر تو درد صوفیان نیست

3 نشان اینست: کاندر راه عرفان خطا گفتن نشان راستان نیست

4 چه مستیها که دارد زاهد ما؟ چه حاصل؟ چون ز جنس سرخوشان نیست

1 ای بت عیار من، نام تو امروز چیست؟ ای دل و دلدار من، نام تو امروز چیست؟

2 هر دو جهان نام تو، قصه و پیغام تو ای مه سیار من، نام تو امروز چیست؟

3 ملک و ملک رام تو، هر دو جهان جام تو ای سر و سردار من، نام تو امروز چیست؟

4 ای دل و دلدار من، مونس و غم خوار من واقف اسرار من، نام تو امروز چیست؟

1 دل ما بصد جان طلب کار اوست ولی در حقیقت طلب کار اوست

2 زهی روی روشن، که در رویها ظهورات خوبی ز انوار اوست

3 بیک جو فروشند صد جان بشهر چو گویند: بازار بازار اوست

4 تو شادان ز عشقی وزو عشق شاد تو غم خوار اویی و غم خوار اوست

1 ساقی مرا ز باده ناب مغانه داد دردی درد داد ولی در میانه داد

2 زاهد صباح کژمژ و خرم همی رود ساقی مگر که رطل گران شبانه داد؟

3 در کوی عشق یار،که آن جای جای نیست مرغ دل مرا بکرم آشیانه داد

4 جان را خبر نبود ز نام و نشان عشق این عشق دل فروز تو جان را نشانه داد

1 مرا با روی تو پیوسته روییست زیانی نی، که از وجه نکوییست

2 هوس دارم که: در پایت بمیرم بعالم هر کسی را آرزوییست

3 ز شوق چشم میگونش خرابیم شراب ما نه از جام و سبوییست

4 بجست و جوی او دل خستگان را ز آب دیده هر دم شست و شوییست

1 میان مجلس رندان حدیث فردا نیست بیار باده، که حال زمانه پیدا نیست

2 مگر بمجلس ما محتسب نیاز آرد که ناز را نخرند از کسی که زیبا نیست

3 دگر ز عقل حکایت بعاشقان منویس برات عقل بدیوان عشق مجرا نیست

4 بیار باده، که بنیاد عمر بر بادست بدرد درد بسازیم، اگر مصفا نیست

1 دلم از جور تو بسیار شکایت دارد وقت آن شد که شکایت بحکایت آرد

2 مدتی بود که اندر هوست جان می داد وقت آن شد که بدیدار تو جان بسپارد

3 آرزوی تو، که صد جان گرامی ارزد در زمین دل من تخم وفا می کارد

4 ما همه منتظرانیم، ولی گه گاهی باد می آید و ما را خبری می آرد

1 ساقیم باده داد و بادم داد باده این بار مستزادم داد

2 چون من از باده سرگردان گشتم حرجی کرد و در مزادم داد

3 عاقبت هم خودم بخرد بخرید نامرادی بدم،مرادم داد

4 آتشی در میان جانم زد شور در عرصه فؤادم داد

1 در قیامت همه کس طالب و جویا باشد دل ما طالب این قدر معلا باشد

2 عشق،کان جان و دل و دین ز تو باز استاند عشق نبود،مگر آن طامه کبرا باشد

3 در جهان گشتم و آفاق سراسر دیدم ذات انسانست،که هم اسم و مسما باشد

4 هر کرا جان و دلی هست به جانان نزدیک راحت جان و دلش باده حمرا باشد

1 رخسار تو چون آینه صورت و معنیست در صبح جبینت همه انوار تجلیست

2 هم جذبه او بود که دل مست لقا شد مجنون چه کند؟ کین کشش از جانب لیلیست

3 پیوسته ز سودای تو مستیم و خرابیم ما را بتو صد گونه تولی وتمنیست

4 هرجام که از دست تو آید همه نوشست این دور نه جورست، که در دور تو اولیست