بنده پیر مغانیم، که جاویدان از قاسم انوار غزل 229
1. بنده پیر مغانیم، که جاویدان باد
جاودان باد و سرش سبز و لبش خندان باد
حدم آن کس زند که بادم داد از قاسم انوار غزل 230
1. حدم آن کس زند که بادم داد
باده جام دل گشادم داد
ساقیم باده داد و بادم داد از قاسم انوار غزل 231
1. ساقیم باده داد و بادم داد
باده این بار مستزادم داد
نگین سلیمان بدیوان که داد؟ از قاسم انوار غزل 232
1. نگین سلیمان بدیوان که داد؟
سریر سلاطین بدربان که داد؟
ساقی مرا ز باده ناب مغانه از قاسم انوار غزل 233
1. ساقی مرا ز باده ناب مغانه داد
دردی درد داد ولی در میانه داد
تو آن دری که در عمان نگنجد از قاسم انوار غزل 234
1. تو آن دری که در عمان نگنجد
تو آن گنجی که در ویران نگنجد
ابر سودای تو آن لحظه که توفان از قاسم انوار غزل 235
1. ابر سودای تو آن لحظه که توفان بارد
دل دیوانه ما جان بجوی نشمارد
دلم از جور تو بسیار شکایت از قاسم انوار غزل 236
1. دلم از جور تو بسیار شکایت دارد
وقت آن شد که شکایت بحکایت آرد
ز ذوق عالم عرفان کجا خبر از قاسم انوار غزل 237
1. ز ذوق عالم عرفان کجا خبر دارد
کسی که همت درون،فکرمختصردارد؟
دیده مشتاق و دلم میل فراوان از قاسم انوار غزل 238
1. دیده مشتاق و دلم میل فراوان دارد
جانم از مسکن تن روی بجانان دارد
نقاره سحری قصه ای نهان دارد از قاسم انوار غزل 239
1. نقاره سحری قصه ای نهان دارد
ولی بخود نه حکایت،نه داستان دارد
آن خواجه سر بشر ندارد از قاسم انوار غزل 240
1. آن خواجه سر بشر ندارد
پیداست که رو بشر ندارد