بگوش سرو چه گفتی؟ که پای از قاسم انوار غزل 121
1. بگوش سرو چه گفتی؟ که پای کوبانست
بگوش عقل چه گفتی، که مست و حیرانست
...
درد تو، که سرمایه ملک دو از قاسم انوار غزل 122
1. درد تو، که سرمایه ملک دو جهانست
المنة لله که مرا بر دل و جانست
...
در دیده صاحب نظران کشف عیانست از قاسم انوار غزل 123
1. در دیده صاحب نظران کشف عیانست :
کان ماه دل افروز پس پرده نهانست
...
در نهان خانه وحدت قمری پنهان از قاسم انوار غزل 124
1. در نهان خانه وحدت قمری پنهان است
که همو جان جهانست و همو جانانست
...
دلم از زلف تو آشفته و سرگردانست از قاسم انوار غزل 125
1. دلم از زلف تو آشفته و سرگردانست
جان بدیدار تو شادست ولی حیرانست
...
صبا چه گفت بگوش چمن که خندانست؟ از قاسم انوار غزل 126
1. صبا چه گفت بگوش چمن که خندانست؟
میان صحن گلستان خروش مستانست
...
فروغ نور رخت آفتاب تابانست از قاسم انوار غزل 127
1. فروغ نور رخت آفتاب تابانست
ولی چه سود؟ که از چشم خلق پنهانست
...
مرا پیوند او پیوند جانست از قاسم انوار غزل 128
1. مرا پیوند او پیوند جانست
دریغست آن جمال از ما نهانست
...
مرا چون عاشقی دارالامانست از قاسم انوار غزل 129
1. مرا چون عاشقی دارالامانست
دلم با دوست سر بر آستانت
...
مرا نور یقین همراه جانست از قاسم انوار غزل 130
1. مرا نور یقین همراه جانست
سرم با دوست سر بر آستانست
...
مرا هوای تو اندر میانه جانست از قاسم انوار غزل 131
1. مرا هوای تو اندر میانه جانست
مگو حکایت سامان، چه جای سامانست؟
...
همه صحرا گلست و ارغوانست از قاسم انوار غزل 132
1. همه صحرا گلست و ارغوانست
بهرجایی از آن جانان نشانست
...