رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 زان دوست که جان قالب مهر و وفاست گر دیر رسد پاسخ مکتوب رواست

2 زان اشک که ریخت دیده هنگام رقم فی الجمله نورد نامه دشوارگشاست

1 نی کشته زخم ناوک و شمشیرم نی خسته ناخن پلنگ و شیرم

2 لب می گزم و خون به زبان می لیسم خون می خورم و ز زندگانی سیرم

1 سر تا سر دهر عشرتستان تو باد صد رنگ گل طرب به دامان تو باد

2 عید است و بهار خرمی ها دارد جان من و صد چو من به قربان تو باد

1 غالب غم روزگار ناکامم کشت از تنگی دل به حلقه دامم کشت

2 هم غیرت سربزرگی خاصم سوخت هم رشک نشاطمندی عامم کشت

1 داری چه هراس جان ستانی از مرگ؟ می جوی حیات جاودانی از مرگ

2 از سوز حرارت غریزی داغم ناسازترست زندگانی از مرگ

1 گر ذوق سخن به دهر آیین بودی دیوان مرا شهرت پروین بودی

2 غالب اگر این فن سخن دین بودی آن دین را ایزدی کتاب این بودی

1 زین سان که همیشه در روانی ماییم سرچشمه راز آسمانی ماییم

2 بخشی ز دساتیر بود نامه ما ساسان ششم به کاردانی ماییم

1 ای آن که دهی مایه کم و خواهش بیش آن روز که وقت بازپرس آید پیش

2 بگذار مرا که من خیالی دارم با حسرت عیشهای ناکرده خویش

1 هستم ز می امید سرمست و بس است دارم سر این کلاه در دست و بس است

2 گر ارزش لطف و کرمی نیست مباش استحقاق ترحمی هست و بس است

1 خوابی که فروغ دین ازو جلوه گرست در روز نصیب شاه روشن گهرست

2 پیداست که دیدن چنین خواب به روز تعجیل نتیجه دعای سحرست