رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 این خواب که روشناس روزش گویند چون صبح مراد دلفروزش گویند

2 زان رو که به روز دیده خسرو چه عجب گر خسرو ملک نیمروزش گویند؟

1 یارب نفس شراره خیزم بخشند یارب مژه های دجله ریزم بخشند

2 بی سوز غم عشق مبادا، زنهار جانی که به روز رستخیزم بخشند

1 ای جام شراب شادکامی زده ای در جور دم از بلندنامی زده ای

2 یاد آر ز من چو بینی اندر راهی تنها رو خسته خرامی زده ای

1 غالب روش مردم آزاد جداست رفتار اسیران ره و زاد جداست

2 ما ترک مراد را ارم می دانیم وان باغچه ضبطی شداد جداست

1 هر چند که زشت و ناسزاییم همه در عهده رحمت خداییم همه

2 ور جلوه دهد چنان که ماییم همه شایسته نفت و بوریاییم همه

1 دستم به کلید مخزنی می بایست ور بود تهی به دامنی می بایست

2 یا هیچ گهم به کس نیفتادی یار یا خود به زمانه چون منی می بایست

1 چرگر که ز زخمه زخم بر چنگ زند پیداست که از بهر چه آهنگ زند

2 در پرده ناخوشی خوشی پنهان ست گازر نه ز خشم جامه بر سنگ زند

1 روی تو به آفتاب تابان ماند خوی تو به سیل در بیابان ماند

2 زین گونه که تار و مار باشد گویی زلف تو به ما خانه خرابان ماند

1 هر چند شبی که میهمانش کردم بر خویش به لابه مهربانش کردم

2 آه از دل هیچگه میاسای که من در وصل ز خویش بدگمانش کردم

1 بر قول تو اعتماد نتوان کردن خود را به گزاف شاد نتوان کردن

2 از کثرت وعده های پی در پی تو یک وعده درست یاد نتوان کردن