وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی از بسطامی غزل 487
1. وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی
آن هم از بخت سیه گرم عتابت دیدمی
ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی از بسطامی غزل 488
1. ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی
دامی به راه خلق فکندی ز هر خمی
چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی از بسطامی غزل 489
1. چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی
چنین بهار نیاید به هیچ بستانی
لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی از بسطامی غزل 490
1. لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی
پس آنگه جان شیرین را به شکرخنده بستانی
دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی از بسطامی غزل 491
1. دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی
اما نمی‌توان گفت با هیچ نکته‌دانی
سر راهش افتادم از ناتوانی از بسطامی غزل 492
1. سر راهش افتادم از ناتوانی
وزین ضعف کردم بسی کامرانی
من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی از بسطامی غزل 493
1. من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی
من و شوق تو اگر نور و اگر نیرانی
گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی از بسطامی غزل 494
1. گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی
پس چرا نافهٔ چین است بدین ارزانی
عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بریدنی از بسطامی غزل 495
1. عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بریدنی
یار و کمان کشیدنی، ما و به خون تپیدنی
بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی از بسطامی غزل 496
1. بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی
رهزن دین و دلی، خانه کن مرد و زنی
خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی از بسطامی غزل 497
1. خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی
دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی
در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی از بسطامی غزل 498
1. در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی
شهری به یک مشاهده زیر و زبر کنی