وه که گر یک شب پس از عمری از فروغی بسطامی غزل 487
1. وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی
آن هم از بخت سیه گرم عتابت دیدمی
ای زلف خم به خم که زدی راه از فروغی بسطامی غزل 488
1. ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی
دامی به راه خلق فکندی ز هر خمی
چنین نگار ندیدم به هیچ از فروغی بسطامی غزل 489
1. چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی
چنین بهار نیاید به هیچ بستانی
لب شیرین تو را دادند تا از فروغی بسطامی غزل 490
1. لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی
پس آنگه جان شیرین را به شکرخنده بستانی
دوشینه خود شنیدم یک نکته از فروغی بسطامی غزل 491
1. دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی
اما نمی‌توان گفت با هیچ نکته‌دانی
سر راهش افتادم از ناتوانی از فروغی بسطامی غزل 492
1. سر راهش افتادم از ناتوانی
وزین ضعف کردم بسی کامرانی
من و عشق تو اگر کفر و اگر از فروغی بسطامی غزل 493
1. من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی
من و شوق تو اگر نور و اگر نیرانی
گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی از فروغی بسطامی غزل 494
1. گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی
پس چرا نافهٔ چین است بدین ارزانی
عشق و کمین گشادنی، ما از فروغی بسطامی غزل 495
1. عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بریدنی
یار و کمان کشیدنی، ما و به خون تپیدنی
بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین از فروغی بسطامی غزل 496
1. بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی
رهزن دین و دلی، خانه کن مرد و زنی
خوش آن که حلقه‌های سر از فروغی بسطامی غزل 497
1. خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی
دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی
در شهر اگر تو شاهد شیرین از فروغی بسطامی غزل 498
1. در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی
شهری به یک مشاهده زیر و زبر کنی