رباعیات در دیوان اشعار فیض کاشانی

1 یا رب تو مرا بکردهٔ زشت مگیر از معصیتم بگذر و طاعت به پذیر

2 چون مهر تو و نبی و اولاد نبی نزد تو شفاعتم کند دستم گیر

1 گه در غزلم سخن کشد جانب راز گاهی بقصیده میشود دور و دراز

2 نازم برباعی سخن کوته کن تا باز شود بحرف لب بندد باز

1 ای فیض بیا دلی بدریا انداز زین پستی خویش را ببالا انداز

2 یعنی ز کمال هر چه اندوختهٔ از سر بردار و بر ته پا انداز

1 خود را بمحیط خطر انداز و مترس سر در ره آن نگار در باز و مترس

2 بر سوختگان دست ندارد دوزخ با آتش عشق دوست در ساز و مترس

1 مغرور بعلم خود مشو مست مباش نزد علما نیست شو و هست مباش

2 در حضرت دوستان حق پستی کن نزد دشمن بلند شو پست مباش

1 از عشق مجاز گویمت چیست غرض زان چاشنی عشق حقیقیست غرض

2 از جلوهٔ حسن دوست در روی نکو تعلیم طریق عشقبازیست غرض

1 با من بودی منت نمی‌دانستم تا من بودی منت نمی‌دانستم

2 رفتم چه من ار میان ترا دانستم با من بودی منت نمی‌دانستم

1 در راه طلب تمام دردم دردم در ورزش فهم راز مردم مردم

2 گفتی که چرا نمیکنی در خود سیر از من خبرت نبود کردم کردم

1 از غیب رسد، بدل سروشی هر دم دلراست بدان سروش گوشی هردم

2 گه نغمهٔ حزن میرسد گاه طرب نیشی است بهر دمی و نوشی هر دم

1 از لذت عیش اینجهان سرد شدم در آرزوی اجل همه درد شدم

2 چندی چه زنان برنگ و بو بودم شاد آخر بیقین آخرت مرد شدم