جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 فرستادهٔ شاه چون بازگشت همه شهر مکران پرآواز گشت

2 زمین کوه تا کوه لشکر گرفت همه تیز و مکران سپه برگرفت

3 بیاورد پیلان جنگی دویست تو گفتی که اندر زمین جای نیست

4 از آواز اسبان و جوش سپاه همی ماه بر چرخ گم کرد راه

1 از آن پس چنان بد که افراسیاب همی بود هر جای بی‌خورد و خواب

2 نه ایمن به جان و نه تن سودمند هراسان همیشه ز بیم گزند

3 همی از جهان جایگاهی بجست که باشد به جان ایمن و تن‌درست

4 به نزدیک بردع یکی غار بود سر کوه غار از جهان نابسود

1 پس آگاهی آمد به افراسیاب که شاه جهاندار بگذاشت آب

2 شنیده همی داشت اندر نهفت بیامد شب تیره با کس نگفت

3 جهاندیدگان را هم آنجا بماند دلی پر ز تیمار تنها براند

4 چو کیخسرو آمد به گنگ اندرون سری پر ز تیمار دل پر ز خون

1 فرستادهٔ شاه چون بازگشت همه شهر مکران پرآواز گشت

2 زمین کوه تا کوه لشکر گرفت همه تیز و مکران سپه برگرفت

3 بیاورد پیلان جنگی دویست تو گفتی که اندر زمین جای نیست

4 از آواز اسبان و جوش سپاه همی ماه بر چرخ گم کرد راه

1 به جیحون گذر کرد بر سوی بلخ چشیده ز گیتی بسی شور و تلخ

2 به بلخ اندرون بود یک ماه شاه سر ماه بر بلخ بگزید راه

3 به هر شهر در نامور مهتری بماندی سرافراز با لشکری

4 ببستند آذین به بیراه و راه به جایی که بگذشت شاه و سپاه

1 چنان بد که گودرز کشوادگان همی رفت با گیو و آزادگان

2 گرازان و پویان به نزدیک شاه به دریا درون کرد چندی نگاه

3 به چشم آمدش هوم با آن کمند نوان بر لب آب بر مستمند

4 همان گونه آب را تیره دید پرستنده را دیدگان خیره دید

1 از آن پس چنان بد که افراسیاب همی بود هر جای بی‌خورد و خواب

2 نه ایمن به جان و نه تن سودمند هراسان همیشه ز بیم گزند

3 همی از جهان جایگاهی بجست که باشد به جان ایمن و تن‌درست

4 به نزدیک بردع یکی غار بود سر کوه غار از جهان نابسود

1 بیامد جهاندار با تیغ تیز سری پر ز کینه دلی پر ستیز

2 چنین گفت بی‌دولت افراسیاب که این روز را دیده بودم به خواب

3 سپهر بلند ار فراوان کشید همان پردهٔ رازها بردرید

4 به آواز گفت ای بد کینه جوی چرا کشت خواهی نیا را بگوی

1 چو با ایمنی گشت کاووس جفت همه راز دل پیش یزدان بگفت

2 چنین گفت کای برتر از روزگار تو باشی به هر نیکی آموزگار

3 ز تو یافتم فر و اورنگ و بخت بزرگی و دیهیم و هم تاج و تخت

4 تو کردی کسی را چو من بهرمند ز گنج و ز تخت و ز نام بلند

1 سر هفته را زال و رستم به هم رسیدند بی‌کام دل پر ز غم

2 چو ایرانیان آگهی یافتند همه داغ دل پیش بشتافتند

3 چو رستم پدید آمد و زال زر همان موبدان فراوان هنر

4 هر آن کس که بود از نژاد زرسب پذیره شدن را بیاراست اسب