جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 بر این گونه تا سالیان گشت شست جهان شد همه شاه را زیردست

2 پراندیشه شد مایه‌ور جان شاه از آن رفتن کار و آن دستگاه

3 همی گفت ویران و آباد بوم ز چین و ز هند و ز توران و روم

4 هم از خاوران تا در باختر ز کوه و بیابان وز خشک و تر

1 جهاندار شد پیش برتر خدای همی خواست تا باشدش رهنمای

2 همی گفت کای کردگار سپهر فروزندهٔ نیکی و داد و مهر

3 از این شهریاری مرا سود نیست گر از من خداوند خشنود نیست

4 ز من نیکوی گر پذیرفت و زشت نشستن مرا جای ده در بهشت

1 چو یک هفته بگذشت ننمود روی برآمد یکی غلغل و گفتگوی

2 همه پهلوانان شدند انجمن بزرگان فرزانه و رای زن

3 چو گودرز و چون طوس نوذرنژاد سخن رفت چندی ز بیداد و داد

4 ز کردار شاهان برتر منش ز یزدان پرستان وز بدکنش

1 چو با ایمنی گشت کاووس جفت همه راز دل پیش یزدان بگفت

2 چنین گفت کای برتر از روزگار تو باشی به هر نیکی آموزگار

3 ز تو یافتم فر و اورنگ و بخت بزرگی و دیهیم و هم تاج و تخت

4 تو کردی کسی را چو من بهرمند ز گنج و ز تخت و ز نام بلند

1 شب و روز یک هفته بر پای بود تن آنجا و جانش دگر جای بود

2 سر هفته را گشت خسرو نوان به جای پرستش نماندش توان

3 به هشتم ز جای پرستش برفت بر تخت شاهی خرامید تفت

4 همه پهلوانان ایران سپاه شگفتی فرومانده از کار شاه

1 شهنشاه بر تخت زرین نشست یکی گرزهٔ گاوپیکر بدست

2 بیک دست او زال و رستم بهم چو پیل سرافراز و شیر دژم

3 بدست گر طوس و گودرز و گیو دگر بیژن گرد و رهام نیو

4 نهاده همه چهر بر چشم شاه بدان تا چه گوید ز کار سپاه

1 سر هفته را زال و رستم به هم رسیدند بی‌کام دل پر ز غم

2 چو ایرانیان آگهی یافتند همه داغ دل پیش بشتافتند

3 چو رستم پدید آمد و زال زر همان موبدان فراوان هنر

4 هر آن کس که بود از نژاد زرسب پذیره شدن را بیاراست اسب

1 غمی شد دل ایرانیان را ز شاه همه خیره گشتند و گم کرده راه

2 چو بشنید زال این سخن بردمید یکی باد سرد از جگر برکشید

3 به ایرانیان گفت کاین رای نیست خرد را به مغز اندرش جای نیست

4 که تا من ببستم کمر بر میان پرستنده‌ام پیش تخت کیان

1 چو کیخسرو آن گفت ایشان شنید زمانی بیاسود و اندر شمید

2 پراندیشه گفت ای جهاندیده زال به مردی بی‌اندازه پیموده سال

3 اگر سرد گویمت بر انجمن جهاندار نپسندد این بد ز من

4 دگر آن که رستم شود دردمند ز درد وی آید به ایران گزند

1 چو بشنید خسرو ز دستان سخن یکی دانشی پاسخ افگند بن

2 بدو گفت کای پیر پاکیزه مغز همه رای و گفتارهای تو نغز

3 ز گاه منوچهر تا این زمان نه‌ای جز بی‌آزار و نیکی گمان

4 همان نامور رستم پیلتن ستون کیان نازش انجمن