دوبیتی‌ها فایز

1 بتی کز ناز پا بر دل گذارد ستم باشد که پا بر گل گذارد

2 تمنایی که دارد یار فایز به چشم ما قدم مشکل گذارد

1 دلم از بس که دنبال تو گشته دل خون‌گشته پامال تو گشته

2 مگر در وقت مردن خون فایز ترشح کرده و خال تو گشته

1 بتم سرپنجه با لوح و قلم زد زمین و آسمان از نو به هم زد

2 پس پرده درآمد یار فایز چو خورشیدی که از مشرق علم زد

1 بگو تا دلبر حورم بیاید سفید و نازک و بورم بیاید

2 دمی که می‌رود تابوت فایز بگو تا بر لب گورم بیاید

1 برفت آن یار و از ما مهر برداشت خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

2 به فایز آنچه کرده آن جفاجو نه باور کرد دل، نه عقل پنداشت

1 به زیر زلف مشکین عارض یار نمایان چون قمر اندر شب تار

2 چنان جلوه کند بر چشم، فایز که زاغی برگ گل دارد به منقار

1 مرا این زندگی از بوی یار است وگرنه جان بدین پیکر چه کارست؟

2 کنون که هست فایز زنده ز آنست دو چشم و دل به راه انتظار است

1 نگفتم جا مده بر چهره گیسو مسوزان اندر آتش بچه هندو

2 بت فایز گمانم، کافرستی که با آتش‌پرستی کرده‌ای خو

1 به رخ جا داده‌ای زلف سیه را به کام عقرب افکندی تو مه را

2 که دیده عقرب جراره فایز؟ زند پهلو به ماه چارده را

1 ز آب و آتش و از خاک و از باد خدا رخسار خوبان را صفا داد

2 چو چشم ما نظر بگشاد، فایز غضو ابصارکم را کرد ارشاد