قطعات و ابیات بازماندهٔ قصاید در دیوان اشعار فرخی سیستانی

1 خواستم از لعل او دو بوسه و گفتم تربیتی کن به آب لطف خسی را

2 گفت یکی بس بود و گر دو ستانی فتنه شود آزموده ایم بسی را

3 عمر دوباره ست بوسه ی من و هرگز عمر دوباره نداده اند کسی را

1 همه نعیم سمرقند سربه‌سر دیدم نظاره کردم در باغ و راغ و وادی و دشت

2 چو بود کیسه و جیب من از درم خالی دلم ز صحن امل فرش خرمی بنَوَشت

3 بسی ز اهل هنر بارها به هر شهری شنیده بودم کوثر یکی و جنت هشت

4 هزار جنت دیدم هزار کوثر بیش ولی چه سود که لب تشنه باز خواهم گشت

1 به حق آنکه مرا هیچ کس به جای تو نیست جفا مکن که مرا طاقت جفای تو نیست

2 جفا چه باید کردن بر آنکه در تن او روان شیرینتر از هوای تو نیست

3 بنفشه مویا! یک موی نیست بر تن من که همچو برده دل من، هوا نمای تو نیست

4 به جان تو وبه مهر تو وبه صحبت تو که دیده بر کنم ار دیده در رضای تو نیست

1 سیاه چشما! مهر تو غمگسار منست به روزگار خزان روی تو بهار منست

2 دلم شکار سیه چشمکان تست و رواست از آنکه دولب شیرین تو شکار منست

3 به مهر تو دل من وام دار صحبت تست لب تو باز به سه بوسه وامدار منست

4 جفا نمودن بی جرم کار تست مدام وفا نمودن و اندیشه تو کارمنست

1 چه کنم دل که همه درد و غم من زدلست دل که خواهد ببرد، گو ببر، از من بحلست

2 سال تا سال گرفتار دل مستحلم وای آن کس که گرفتار دل مستحلست

3 گاه در چاه زنخدان نگار ختنست گاه در حلقه زلفین نگار چگلست

4 نیست آگاه که چاه زنخ و حلقه زلف دلبر و دل شکن و دل شکر و دل گسلست

1 طرب کنم که مرا جای شادی و طربست مرا بدین طرب، ای سیدی دوسه سببست

2 یکی که کودک من با منست باده بدست دگر که مطرب مارا نشاط با طربست

3 سدیگر آنکه شبست و حسودم آگه نیست ز دل غلام شبم، ورچه روز به ز شبست

4 شراب هست و طرب هست و روی نیکو هست بدین سه چیز جهان جای عشرت و لعبست

1 باز یارب چونم از هجران دوست باز چون گم گشته ام جویان دوست

2 تا همی خایم لب و دندان خویش ز آرزوی آن لب و دندان دوست

3 دیدگانم ابر درافشان شده ست زآرزوی لفظ در افشان دوست

4 من نخسبم بی خیال روی یار من نخندم بی لب خندان دوست

1 مرا گر چو من دوستداری نباید مرا نیز همچون تویی کم نیاید

2 جدایی همی جویی ازمن ولیکن ترا گر بشاید مرا می نشاید

3 چرا مهربانی نمایم کسی را که پیوسته نامهربانی نماید

4 چرا دل نهم بر دل جنگجویی که دل زو همه درد و رنج آزماید

1 همی روی و من از رفتن تو ناخشنود نگر به روی منا تا مرا کنی پدرود

2 مرو که گر بروی باز جان من برود من از تو ناخشنود و خدای ناخشنود

3 مرا ز رفتن تو وز نهیب فرقت تو دو چشم چشمه خون گشت و جامه خون آلود

4 مگر فراق ترا پیشه زرگری بوده ست که کرد دو رخ من زرد فام و زر اندود