مفردات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 ز غم می سوزم و یک لحظه آرامی نمی بینم سر آمد عمر و این غم را سرانجامی نمی بینم

1 چو مجنون گر به صحرا افتم از شوق رخت روزی به جز خورشید بر بالین نبینم هیچ دلسوزی

1 به غیر از مه ندارد کس خبر از ناله و آهم که او در وادی هجر تو شب‌ها بود همراهم

1 دلگرمی افزون می شود دور از مهی چون هر شبم گویا ببرج آتشین کردست منزل کوکبم

1 تا کرد سیب با ذقن او سخن برون بگرفتش آنچنان که برویش فتاد خون

1 زده ام ز عشق شمعی بخود آتشی بخامی شده ام خراب و رسوا بامید نیکنامی

1 ز پیش چشم گریان عزم رفتن چون کند یارم ز جان خود کنم قطع نظر وز دیده خون بارم

1 چنان در مجلس می عشوهٔ ساقی کند مستم که بی‌خود افتم و ماند چو صورت جام در دستم

1 چو شب ظلمت شود در کوی او از دود آه من بود هر شمع سبز از مجلس او خضر راه من

1 نیست در آتش غمت گریه ز روی اضطراب دود کباب دل مرا کرده روان ز دیده آب