تا کرد سیب با ذقن او سخن برون از بابافغانی مفرد 25
1. تا کرد سیب با ذقن او سخن برون
بگرفتش آنچنان که برویش فتاد خون
زده ام ز عشق شمعی بخود آتشی بخامی از بابافغانی مفرد 26
1. زده ام ز عشق شمعی بخود آتشی بخامی
شده ام خراب و رسوا بامید نیکنامی
ز پیش چشم گریان عزم رفتن چون کند یارم از بابافغانی مفرد 27
1. ز پیش چشم گریان عزم رفتن چون کند یارم
ز جان خود کنم قطع نظر وز دیده خون بارم
چنان در مجلس می عشوهٔ ساقی کند مستم از بابافغانی مفرد 28
1. چنان در مجلس می عشوهٔ ساقی کند مستم
که بی‌خود افتم و ماند چو صورت جام در دستم
چو شب ظلمت شود در کوی او از دود آه من از بابافغانی مفرد 29
1. چو شب ظلمت شود در کوی او از دود آه من
بود هر شمع سبز از مجلس او خضر راه من
نیست در آتش غمت گریه ز روی اضطراب از بابافغانی مفرد 30
1. نیست در آتش غمت گریه ز روی اضطراب
دود کباب دل مرا کرده روان ز دیده آب
ز راه آن حرم گردی چو در پیراهنم گیرد از بابافغانی مفرد 31
1. ز راه آن حرم گردی چو در پیراهنم گیرد
روان هر ذره از بهر زیارت دامنم گیرد
گرمی مجلس از نفس دلکش منست از بابافغانی مفرد 32
1. گرمی مجلس از نفس دلکش منست
جوش و خروش اهل دل از آتش منست
دوست دشمن گشت و مهرم در دل همدم نماند از بابافغانی مفرد 33
1. دوست دشمن گشت و مهرم در دل همدم نماند
آنکه قدری داشتم پیش کسی آن هم نماند
وقتست که با خوبان در باغ گذار آرم از بابافغانی مفرد 34
1. وقتست که با خوبان در باغ گذار آرم
هم سرو ببر گیرم و هم گل بکنار آرم
چو میرم شمع من گر بر مزارم پرتو اندازد از بابافغانی مفرد 35
1. چو میرم شمع من گر بر مزارم پرتو اندازد
فلک هر ذره از خاک مرا پروانه‌ای سازد
خوش آن ساعت که در آیینه می‌دیدیم ترا ای ماه از بابافغانی مفرد 36
1. خوش آن ساعت که در آیینه می‌دیدیم ترا ای ماه
تو هردم جلوه می‌کردی و من هم می‌کشیدم آه