مفردات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 بود بیجان آینه از هجر روی روشنش صورت او دید پیدا گشت جانی در تنش

1 داغ داغم از هوای دوزخ و فکر بهشت گه چراغ مسجدم سوزد گهی شمع کنشت

1 بتان با هم حکایت‌های شیرین بر زبان دارند به شکل طوطیان دایم شکرها در دهان دارند

1 اگر چه میکده بسیار و باده ارزانست بجرم شحنه نیرزد گر آب حیوانست

1 چو برگ لاله سموم غمت گداخت مرا روم بدشت عدم کاین هوا نساخت مرا

1 نماید تیره‌گون آیینهٔ بی‌روی نکوی او مگر عکس جمالش آورد رنگی بروی او

1 چراغ خلوتم ای باد کشتی بی‌محل امشب عجب گر درنمی‌گیرد مرا خواب اجل امشب

1 بمیرم، چند بر مقصود بخت واژگون باشم ز من معشوق سامان جوید و من در جنون باشم

1 به دور لاله چون ابر بهاران رو به صحرا کن شراب ارغوانی نوش و عالم را تماشا کن

1 تا بعشق تو سر در آوردم سر بدیوانگی بر آوردم