دارم بتی که شرح ندارد بهانه اش از بابافغانی مفرد 1
1. دارم بتی که شرح ندارد بهانه اش
ترکی که زهر می چکد از تازیانه اش
همه شب گرد شمع خویش بی‌پروانه می‌گردم از بابافغانی مفرد 2
1. همه شب گرد شمع خویش بی‌پروانه می‌گردم
رخ چون ماه او می‌بینم و دیوانه می‌گردم
چو نتوانم که در بزم تو بی‌موجب درون آیم از بابافغانی مفرد 3
1. چو نتوانم که در بزم تو بی‌موجب درون آیم
شوم دیوانه تا آبی برون بهر تماشایم
دارم دل گرم و دم تقریر ندارم از بابافغانی مفرد 4
1. دارم دل گرم و دم تقریر ندارم
دریاب که می سوزم و تدبیر ندارم
اگر عکس تو افتد ای صنم در پرده مستان را از بابافغانی مفرد 5
1. اگر عکس تو افتد ای صنم در پرده مستان را
صراحی لعبت چینی نماید می‌پرستان را
دمی کز تن جدا سازد سرم تیغ جفای تو از بابافغانی مفرد 6
1. دمی کز تن جدا سازد سرم تیغ جفای تو
تن زارم روان در سجده افتد پیش پای تو
در دل من گر دمی آن ماه منزل می‌کند از بابافغانی مفرد 7
1. در دل من گر دمی آن ماه منزل می‌کند
تا رود بیرون هزاران رخنه در دل می‌کند
تو در خوابی و من گرد سرت در ناله و زاری از بابافغانی مفرد 8
1. تو در خوابی و من گرد سرت در ناله و زاری
چه چشمست اینکه ریزد خون من در خواب و بیداری
هر نفست با کسی شوخی و بی باکیست از بابافغانی مفرد 9
1. هر نفست با کسی شوخی و بی باکیست
جان مرا سوختی این چه هوسناکیست
هرکه دارد در دهان چون غنچهٔ سیراب زر از بابافغانی مفرد 10
1. هرکه دارد در دهان چون غنچهٔ سیراب زر
عاقبت بوسد لب لعل بتان سیمبر
بود بیجان آینه از هجر روی روشنش از بابافغانی مفرد 11
1. بود بیجان آینه از هجر روی روشنش
صورت او دید پیدا گشت جانی در تنش
داغ داغم از هوای دوزخ و فکر بهشت از بابافغانی مفرد 12
1. داغ داغم از هوای دوزخ و فکر بهشت
گه چراغ مسجدم سوزد گهی شمع کنشت