خیابان دوم در شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) الهامی کرمانشاهی

1 پس از نزد آن داده جان بازگشت روان سوی شاه سرافراز گشت

2 به پای تکاور نهادش جبین بگفت: ای خداوند دنیا و دین

3 تودانی پسر کشته راتاب نیست نخواهد پس ازمرگ فرزند زیست

4 نخستین منت بستم ای شاه راه من آوردمت سوی این رزمگاه

1 چو آزاد مرد جوان این شنفت بزد دست بر دامن شاه و گفت

2 که من ای جهاندار دین پناه ببستم چو بر رهبر خویش راه

3 بدیدم یکی کودک خوب چهر بد از برج هودج فروزان چو مهر

4 صدای سم اسب ما چون شنید بترسید و لرزید و دم در کشید

1 چو دید این چنین مصعب نامدار که شد کشته فرخ برادرش زار

2 زشه خواست دستور و شد بر به زین خروشان در آمد به میدان کین

3 به خون برادر براهیخت تیغ بغرید مانند غرنده میغ

4 بسی تن بخست وبسی سرفشاند بسی تیغ برترک دونان براند

1 زمیدان چو برگشت دارای دین عمر آن ستمکار پر خشم وکین

2 به لشکر درش مرد بودی سترگ که بگرفتی او بره از چنگ گرگ

3 تن او بار و بی باک و خودکام بود پلیدی که خود سامرش نام برد

4 به او گفت زی پهنه بردار گام میان دلیران برافراز نام

1 عمر چون چنین دید بیچاره ماند سپس حجر احجار را پیش خواند

2 بدو گفت کای نامدار دلیر که آری ز زین پر دلان به زیر

3 اگر باره زی پهنه در تاختی ز زین این جوان را در انداختی

4 چنان برفرازم سرت با کلاه که برمیل ترکت زند بوسه گاه

1 زکار جوان چون بپرداخت شاه خروش آمد از پهنه ی رزمگاه

2 بدید آن جهانداور سوگوار به میدان دو تن شوم تازی سوار

3 که هر دو خروشان ز یاران شاه همآورد خواهند در رزمگاه

4 بدند آن دو بد اختر پرفساد غلامان ناپاک ابن زیاد

1 بگویم کنون داستان بریر که بد پور فرخ نژاد خضیر

2 علی را همی جنگ ها در رکاب ابا دشمنان کرده آن کامیاب

3 براو گرچه بگذشته بسیار سال نبود از جوانان کس اورا همال

4 ستایش چه گویم کسی را که اوی شد ازخون خود بهر دین سرخ روی

1 چو کار بریر اندر آمد به بن ز رزم وهب باز رانم سخن

2 کدامین وهب پر دلی نامدار ز تازی بزرگان آن روزگار

3 مسیحی دمی احمدی مذهبی سهی قد سمن چهره نوشین لبی

4 گذشته ز تثلیث اقنوم و خاج به تارک ز توحید بنهاده تاج

1 چو چشم زن افتاد بر روی شوی همان پیکر و کاکل مشکبوی

2 چو یک باغ نسرین گرفتش به بر زدش بوسه برگونه وچشم تر

3 بدو گفت کای رویت آرام دل مرا پرشکن موی تو کام دل

4 بهشت روانم بهار دلتم چراغ جهان بین مه محفلم

1 شد ازبهر رزم آن پسندیده کیش زره پوش چون از گهر تیغ خویش

2 تن خود سراپا درآهن نهفت برآمد به رخش جهانپوی و گفت

3 که ای رهسپر چرمه ی تیز هوش به سوی سوارت فرادار گوش

4 یکی گرم جولان شو اندر نبرد ز هامون به گردون برانگیز کرد