چون خامه تو سیاه سازد جامه از خوسفی رباعی 85
1. چون خامه تو سیاه سازد جامه
عنبر بارد ز نوک او برنامه
ای خواجه چه گویم چو نیی فرزانه از خوسفی رباعی 86
1. ای خواجه چه گویم چو نیی فرزانه
از شمع شکیبا نبود پروانه
از چار بلا که دور باد از خانه از خوسفی رباعی 87
1. از چار بلا که دور باد از خانه
پرهیز کنند مردم فرزانه
از نشو و سحاب شد زمین سبزه نمای از خوسفی رباعی 88
1. از نشو و سحاب شد زمین سبزه نمای
وز بوی عبیر شد هوا نافه گشای
ای مرگ چه گویم که چه‌ها ساخته‌ای از خوسفی رباعی 89
1. ای مرگ چه گویم که چه‌ها ساخته‌ای
پرداخته‌ای هرآنچه پرداخته‌ای
ای صبح ندانم که چه در یافته ای از خوسفی رباعی 90
1. ای صبح ندانم که چه در یافته ای
مشکین قصب از بهر که بشکافته ای
نازکتر از آبی تو نه از آب و گلی از خوسفی رباعی 91
1. نازکتر از آبی تو نه از آب و گلی
از جان و دلی از آنکه در جان و دلی
ای روشنی دیده بینا چونی از خوسفی رباعی 92
1. ای روشنی دیده بینا چونی
ای بلبل خوش لهجه گویا چونی
ای احمد دلخسته تو با ما چونی از خوسفی رباعی 93
1. ای احمد دلخسته تو با ما چونی
وای تازه گل خّرم رعنا چونی
ای جان اثری ز مظهر خاک بجوی از خوسفی رباعی 94
1. ای جان اثری ز مظهر خاک بجوی
ای گوهر پاک گوهر پاک بجوی
گر چه به تصور از خود آگاه شوی از خوسفی رباعی 95
1. گر چه به تصور از خود آگاه شوی
در هود به غلط مشو که گمراه شوی
گر تیر به جانب فلک بگشایی از خوسفی رباعی 96
1. گر تیر به جانب فلک بگشایی
شب خال سیه از رخ مه بربایی