چون خامه تو سیاه سازد از ابن حسام خوسفی رباعی 85
1. چون خامه تو سیاه سازد جامه
عنبر بارد ز نوک او برنامه
ای خواجه چه گویم چو از ابن حسام خوسفی رباعی 86
1. ای خواجه چه گویم چو نیی فرزانه
از شمع شکیبا نبود پروانه
از چار بلا که دور باد از ابن حسام خوسفی رباعی 87
1. از چار بلا که دور باد از خانه
پرهیز کنند مردم فرزانه
از نشو و سحاب شد زمین از ابن حسام خوسفی رباعی 88
1. از نشو و سحاب شد زمین سبزه نمای
وز بوی عبیر شد هوا نافه گشای
ای مرگ چه گویم که چه‌ها از ابن حسام خوسفی رباعی 89
1. ای مرگ چه گویم که چه‌ها ساخته‌ای
پرداخته‌ای هرآنچه پرداخته‌ای
ای صبح ندانم که چه از ابن حسام خوسفی رباعی 90
1. ای صبح ندانم که چه در یافته ای
مشکین قصب از بهر که بشکافته ای
نازکتر از آبی تو نه از ابن حسام خوسفی رباعی 91
1. نازکتر از آبی تو نه از آب و گلی
از جان و دلی از آنکه در جان و دلی
ای روشنی دیده بینا از ابن حسام خوسفی رباعی 92
1. ای روشنی دیده بینا چونی
ای بلبل خوش لهجه گویا چونی
ای احمد دلخسته تو از ابن حسام خوسفی رباعی 93
1. ای احمد دلخسته تو با ما چونی
وای تازه گل خّرم رعنا چونی
ای جان اثری ز مظهر از ابن حسام خوسفی رباعی 94
1. ای جان اثری ز مظهر خاک بجوی
ای گوهر پاک گوهر پاک بجوی
گر چه به تصور از خود از ابن حسام خوسفی رباعی 95
1. گر چه به تصور از خود آگاه شوی
در هود به غلط مشو که گمراه شوی
گر تیر به جانب فلک از ابن حسام خوسفی رباعی 96
1. گر تیر به جانب فلک بگشایی
شب خال سیه از رخ مه بربایی