ماییم که بی هیچ غمی دم نزنیم از خوسفی رباعی 73
1. ماییم که بی هیچ غمی دم نزنیم
یک دم به مراد خویش بی غم نزنیم
گر موی تو را مشک خطا می گویم از خوسفی رباعی 74
1. گر موی تو را مشک خطا می گویم
در تاب مرو که من خطا می گویم
تا من صفت عارض او می گویم از خوسفی رباعی 75
1. تا من صفت عارض او می گویم
الحق سخن از او چه نکو می گویم
از خاک جهان به زرق رستن نتوان از خوسفی رباعی 76
1. از خاک جهان به زرق رستن نتوان
بر رهگذر سیل نشستن نتوان
اکنون که وداع می کنی مسکین من از خوسفی رباعی 77
1. اکنون که وداع می کنی مسکین من
دل را به چه انواع دهم تسکین من
خود نیست کسی دگر تبهکار چو من از خوسفی رباعی 78
1. خود نیست کسی دگر تبهکار چو من
جز جامه من کسی سیه کار چو من
ای روضه برون آی رسول ثقلین از خوسفی رباعی 79
1. ای روضه برون آی رسول ثقلین
ای ماه حجاز و آفتاب حرمین
جانیست مرا و نیست اندر خور تو از خوسفی رباعی 80
1. جانیست مرا و نیست اندر خور تو
غایت ز بر من است و اندر بر تو
ای قامت دلکش تو سرمایه سرو از خوسفی رباعی 81
1. ای قامت دلکش تو سرمایه سرو
سبز است لباس تو چو پیرایه سرو
ای روضه بگو ابوالبشر آدم کو از خوسفی رباعی 82
1. ای روضه بگو ابوالبشر آدم کو
وای باد که صاحب خاتم کو
در دست و دوا هست طبیب من کو؟ از خوسفی رباعی 83
1. در دست و دوا هست طبیب من کو؟
فریاد رس حال عجیب من کو؟
اکنون که نماند مایه حشمت و جاه از خوسفی رباعی 84
1. اکنون که نماند مایه حشمت و جاه
آمد اجل و گرفت ما را سر راه