ماییم که بی هیچ غمی از ابن حسام خوسفی رباعی 73
1. ماییم که بی هیچ غمی دم نزنیم
یک دم به مراد خویش بی غم نزنیم
گر موی تو را مشک خطا از ابن حسام خوسفی رباعی 74
1. گر موی تو را مشک خطا می گویم
در تاب مرو که من خطا می گویم
تا من صفت عارض او می از ابن حسام خوسفی رباعی 75
1. تا من صفت عارض او می گویم
الحق سخن از او چه نکو می گویم
از خاک جهان به زرق از ابن حسام خوسفی رباعی 76
1. از خاک جهان به زرق رستن نتوان
بر رهگذر سیل نشستن نتوان
اکنون که وداع می کنی از ابن حسام خوسفی رباعی 77
1. اکنون که وداع می کنی مسکین من
دل را به چه انواع دهم تسکین من
خود نیست کسی دگر تبهکار از ابن حسام خوسفی رباعی 78
1. خود نیست کسی دگر تبهکار چو من
جز جامه من کسی سیه کار چو من
ای روضه برون آی رسول از ابن حسام خوسفی رباعی 79
1. ای روضه برون آی رسول ثقلین
ای ماه حجاز و آفتاب حرمین
جانیست مرا و نیست از ابن حسام خوسفی رباعی 80
1. جانیست مرا و نیست اندر خور تو
غایت ز بر من است و اندر بر تو
ای قامت دلکش تو سرمایه از ابن حسام خوسفی رباعی 81
1. ای قامت دلکش تو سرمایه سرو
سبز است لباس تو چو پیرایه سرو
ای روضه بگو ابوالبشر از ابن حسام خوسفی رباعی 82
1. ای روضه بگو ابوالبشر آدم کو
وای باد که صاحب خاتم کو
در دست و دوا هست طبیب از ابن حسام خوسفی رباعی 83
1. در دست و دوا هست طبیب من کو؟
فریاد رس حال عجیب من کو؟
اکنون که نماند مایه از ابن حسام خوسفی رباعی 84
1. اکنون که نماند مایه حشمت و جاه
آمد اجل و گرفت ما را سر راه